«Ἐξῆλθεν ὁ σπείρων τοῦ σπεῖραι τὸν σπόρον αὐτοῦ». Βγήκε ο γεωργός να σπείρει τον σπόρο του. Οι παραβολές του Χριστού μας είναι παρμένες από την καθημερινή ζωή των ανθρώπων της εποχής του. Σήμερα, με την τεράστια ανάπτυξη της τεχνολογίας και της επιστήμης, έχουν επέλθει μεγάλες μεταβολές σε ολόκληρο το πλαίσιο της ζωής του σύγχρονου ανθρώπου. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα, ειδικά στις μεγάλες πόλεις, να είναι συχνά δύσκολο να καταλάβει κάποιος τις εικόνες που παρουσιάζουν τα κείμενα της Αγίας Γραφής.
Αλλά ας γυρίσουμε στην παραβολή μας. Λέει ο Χριστός μας ότι βγήκε ένας γεωργός για να σπείρει το χωράφι του. Και άλλοι σπόροι έπεσαν στο δρόμο που δεν είχε οργωθεί, και φυσικά δεν φύτρωσαν, άλλοι σπόροι έπεσαν σε πετρώδες έδαφος, φύτρωσαν και σε λίγο ξεράθηκαν, άλλοι σπόροι έπεσαν σε μέρος που ήταν αγκάθια, φύτρωσαν αλλά μαζί τους μεγάλωσαν και τα αγκάθια και τους ξέραναν και αυτούς. Τέλος, άλλοι σπόροι έπεσαν στο καλλιεργημένο και εύφορο χώμα, φύτρωσαν και αυξήθηκαν και έδωσαν πλούσια καρποφορία. Στη συνέχεια ο ευαγγελιστής Λουκάς αναφέρει ότι ο ίδιος ο Κύριος ερμηνεύει την παραβολή, μετά από αίτημα των μαθητών του. Τους εξηγεί πως ο σπόρος είναι ο λόγος του Θεού, δηλαδή η πίστη μας, και οι διάφορες ποιότητες του εδάφους δηλώνουν τις διαθέσεις και τις καρδιές των ανθρώπων.
Βλέπουμε στην παραβολή ότι ο σπόρος είναι ζωντανός, αυξάνεται ή νεκρώνεται. Το ίδιο και η πίστη μας, δεν είναι μία δεδομένη και αμετακίνητη κατάσταση αλλά είναι ένα ζωντανό βίωμα. Αυξάνεται ή μειώνεται, μπορεί να βγάλει καρπούς αλλά μπορεί και να σβήσει, να νεκρωθεί. Αυτό θα πρέπει να μας προβληματίσει έντονα. Τίποτα δεν είναι δεδομένο στο θέμα της πίστης και της σωτηρίας μας.
Κάνει εντύπωση ότι εκτός από την πρώτη περίπτωση που ο σπόρος δεν φύτρωσε καθόλου, στις άλλες δύο περιπτώσεις ο σπόρος φύτρωσε αλλά σε λίγο ξεράθηκε. Ο Κύριος μας λέει ότι: «ο σπόρος που έπεσε στην πέτρα αφορά εκείνον που ακούει τον λόγο και αμέσως τον δέχεται με χαρά· δεν έχει όμως ρίζα μέσα του, αλλά πιστεύει προσωρινά και όταν έρθει κάποια θλίψη ή διωγμός εξαιτίας του λόγου του Θεού, αμέσως σκανδαλίζεται (Μτ.13,20-21). Είναι, λοιπόν, η πίστη μας βαθιά ριζωμένη ή εάν έρθει κάτι από αυτά που λέει ο Κύριος, αμέσως κλονίζεται; Πόσες φορές η πίστη μας δεν παίρνει την μορφή της ασφάλειας και της καλοπέρασης; δηλαδή θέλουμε, επειδή πιστεύουμε, να μην μας συμβεί κανένα κακό; Έτσι μια σοβαρή αρρώστια, μια οικονομική καταστροφή ή ένας θάνατος προσφιλούς
μας προσώπου, μας κάνει να απομακρυνθούμε από το Θεό. Λέμε, ‘’εγώ πήγαινα στην Εκκλησία, εγώ πίστευα, γιατί μου συνέβη αυτό;’’. Και έτσι απομακρυνόμαστε από τη χάρη του Θεού. Ο Θεός γι’ αυτή την κατηγορία ανθρώπων είναι μόνο μία επίγεια ασφάλεια και τίποτα άλλο.
Αλλά υπάρχει και «ο σπόρος που έπεσε στα αγκάθια που σημαίνει εκείνον που ακούει τον λόγο και οι φροντίδες της ζωής αυτής και η απάτη του πλούτου καταπνίγει τον λόγο και μένει άκαρπος» (Μτ.13,22). Υπάρχουν άνθρωποι που είναι τυπικά χριστιανοί. Τους ενδιαφέρουν όμως μόνο οι φροντίδες της ζωή αυτής και η απάτη του πλούτου, όχι ο Θεός και η αιώνια ζωή. Δεν προσεύχονται, δεν εκκλησιάζονται, δεν συμμετέχουν στα ζωοποιά μυστήρια της Εκκλησίας μας. Σύνθημά τους είναι; «φάγομεν πίωμεν, αῦριον γὰρ ἀποθνήσκομεν».
Αλλά ευτυχώς υπάρχει και ο σπόρος ο καλός, που «ἔπεσεν εἰς τὴν γῆν τὴν ἀγαθήν, καὶ φυὲν ἐποίησε καρπὸν ἑκατονταπλασίονα». Είναι οι άνθρωποι που ζουν όμορφα την πίστη τους, που τηρούν τις εντολές του Θεού και κυρίως το «Ἀγαπήσεις Κύριον τὸν Θεόν σου ἐν ὅλῃ τῇ καρδίᾳ σου καὶ ἐν ὅλῃ τῇ ψυχῇ σου καὶ ἐν ὅλῃ τῇ διανοίᾳ σου· καὶ ἀγαπήσεις τὸν πλησίον σου ὡς σεαυτόν». Οι άνθρωποι που προσεύχονται, εκκλησιάζονται, εξομολογούνται και κοινωνούν των αχράντων μυστηρίων. Αυτοί είναι που πνευματικά καρποφορούν. Ποιοι είναι αυτοί οι πνευματικοί καρποί, μας το λέει ο Απόστολος Παύλος: «Ο καρπός του Πνεύματος είναι αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότητα, αγαθοσύνη, πίστη, πραότητα, εγκράτεια» (Γαλ.5,22). Πρώτος καρπός λοιπόν είναι η αγάπη, δεύτερος η χαρά, τρίτος είναι η ειρήνη, δηλαδή η εσωτερική γαλήνη και ακολουθούν και τα άλλα δώρα του Θεού. Τα δώρα αυτά γίνονται φανερά στη ζωή μας, χαρακτηρίζουν τη σχέση μας με τους συνανθρώπους μας και φυσικά, τα δώρα αυτά δεν ισχύουν μόνο γι’ αυτή την ζωή αλλά ακολουθούν τον άνθρωπο και στην άλλη, την αιώνια. Αμήν.
