Η γέννηση του Χριστού, εκτός από τον χωρισμό της παγκόσμιας ιστορίας σε γεγονότα προ Χριστού και μετά Χριστόν, ξεχώρισε και τους ανθρώπους. Άλλοι τον υποδέχτηκαν με χαρά και άλλοι στάθηκαν εχθρικά απέναντί του. Ο επουράνιος αγγελικός κόσμος μαζί με τους απλοϊκούς βοσκούς, χάρηκε με την ενανθρώπισή του, «ἄγγελοι μετὰ ποιμένων δοξολογοῦσι». Επίσης καλοπροαίρετοι ειδωλολάτρες, οι μάγοι, επιστήμονες της εποχής εκείνης από τα μέρη της ανατολικής Ασίας, τον περίμεναν με λαχτάρα, γι’ αυτό και «ἰδόντες τὸν ἀστέρα ἐχάρησαν χαρὰν μεγάλην σφόδρα». Αντίθετα ο εκλεκτός λαός του, αν και είχε χειροπιαστά τα σημάδια της διαχρονικής προστασίας και φροντίδας του και επιπλέον γνώριζε τα λόγια των Προφητών για τον ερχομό του, τον απέρριψε. «Ἀκούσας δὲ Ἡρῴδης ὁ βασιλεὺς ἐταράχθη καὶ πᾶσα Ἱεροσόλυμα μετ᾿ αὐτοῦ». Η πολιτική και η θρησκευτική ηγεσία του τόπου του, βρέθηκε εχθρική απέναντί του.
Από την ενανθρώπισή του ο Βασιλεύς της ειρήνης, βρίσκεται σε συνεχή πόλεμο με τις δυνάμεις του σκότους και του κακού. Ακόμη και κατά την γέννησή του δεν βρέθηκε κάποιος κατάλληλος χώρος να τον δεχθεί, παρά μονάχα μία σπηλιά που χρησιμοποιούταν σαν στάβλος, «διότι οὐκ ἦν αὐτοῖς τόπος ἐν τῷ καταλύματι». Ο Θεός χρησιμοποιεί έναν άνθρωπο, απλό στα μάτια των συνανθρώπων του, σπουδαίο όμως και λαμπρό στα μάτια του Θεού, τον ξυλουργό Ιωσήφ, για να προστατεύσει το θείο Βρέφος και τη Μητέρα του. Με την καθοδήγηση του Αγγέλου, μόλις ξέσπασε η οργή του Ηρώδη, τους πηγαίνει στην Αίγυπτο, διότι «μέλλει Ἡρῴδης ζητεῖν τὸ παιδίον τοῦ ἀπολέσαι αὐτό». Η επέμβαση του Θεού είναι καθοριστική, ο Ηρώδης οργίζεται και η καταστροφική μανία του ξεσπάει στα άκακα βρέφη της Βηθλεέμ που τα θανατώνει «ἀπὸ διετοῦς καὶ κατωτέρω». Μετά τον θάνατο του Ηρώδη, πάλι με την καθοδήγηση του Θεού, ο άγγελος αναγγέλλει προς τον Ιωσήφ πως «τεθνήκασι οἱ ζητοῦντες τὴν ψυχὴν τοῦ παιδίου», έτσι ο Θεοπάτωρ επιστρέφει στην γη Ισραήλ και κατοικεί στην άσημη κωμόπολη Ναζαρέτ της Γαλιλαίας.
Όλη η επίγεια ζωή του Χριστού είναι γεμάτη πόνους και δυσκολίες. Γεννιέται σε ένα αφιλόξενο και εχθρικό περιβάλλον και τελειώνει τη ζωή του κρεμασμένος στο ξύλο του Σταυρού. Σε κάποιον που τον πλησίασε, όταν κήρυττε στον λαό, και του είπε ότι θέλει να τον ακολουθήσει, ο Κύριος του απάντησε πως και τα πουλάκια και οι αλεπούδες έχουν κάπου να κοιμηθούν, «ὁ δὲ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου οὐκ ἔχει ποῦ τὴν κεφαλὴν κλίνῃ» (Λουκ. 9,58). Όλες τις δυσκολίες στην επίγεια ζωή του, τις αντιμετώπισε με αγάπη. Βοήθησε όλους όσους είχαν ανάγκη, θεράπευσε όσους είχαν σωματικά και ψυχικά προβλήματα και δίδαξε τους μαθητές του να κάνουν το ίδιο. Η διδασκαλία του για την αγάπη είναι μοναδική. Διδάσκει, αλλά και επικυρώνει με τον τρόπο της ζωής του, ότι η αγάπη προς τους εχθρούς είναι η μοναδική απάντηση στην ποικίλη κακία που υπάρχει στον κόσμο.
Τελικά όμως ο Ιησούς είναι ο μεγάλος νικητής. Αυτός που «Ἐξῆλθε νικῶν καί ἵνα νικήσῃ», όπως διατρανώνει η Αποκάλυψη (6,2). Με την Ανάστασή του σχετικοποιεί την παρούσα ζωή και δίνει άπειρες προοπτικές σε μία άλλη ζωή, στην οποία δεν υπάρχει πόνος λύπη και θάνατος.
Ο Ηρώδης από την άλλη πλευρά, είναι το σύμβολο της άθεης εξουσίας, που από τότε μέχρι σήμερα πολεμάει την Εκκλησία Του. Μέσα στη δισχιλιετή ιστορία της Εκκλησίας του Χριστού, μια μακρά σειρά από Ηρώδες στάθηκαν γεμάτοι κακότητα και μοχθηρία απέναντι στο Χριστό και το Ευαγγέλιό του, «ζητοῦντες τὸ παιδίον τοῦ ἀπολέσαι αὐτό». Από την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία μέχρι την πρόσφατη κατάσταση στη Σοβιετική Ένωση, το δένδρο της πίστης ποτίστηκε με το αίμα των χριστιανών μαρτύρων. Στο πέρασμα των αιώνων πολλοί προσπάθησαν να θανατώσουν το Βρέφος Ιησού, όπως προσπάθησε ο Ηρώδης. Ειρωνεύτηκαν, συκοφάντησαν, αμφισβήτησαν ιστορικά δεδομένα, καπηλεύτηκαν την επιστήμη, χρησιμοποίησαν κάθε είδος κακίας για να σβήσουν την πίστη στο Χριστό.
Ο Ιησούς όμως και η Εκκλησία του νίκησε και εξακολουθεί να νικά. Όπως έγινε στο παρελθόν, έτσι και στο μέλλον οι διώκτες του Χριστού θα εξακολουθήσουν να επιδίδονται με ποικίλους τρόπους στο ανόσιο έργο τους. Άλλοτε φανερά και άλλοτε κεκαλυμμένα. Άλλοτε με το ξίφος και άλλοτε με τη γραφίδα. Ο Ιησούς όμως είναι ο Ζων εις τους αιώνες. Οι χριστιανοί κοντά του παίρνουν δύναμη και ζωή και ακολουθούν τα ίχνη των αγίων μαρτύρων. Αυτό διακηρύττουμε όταν, στο τέλος της Θείας Λειτουργίας μετά την Μετάληψη του ζωντανού Σώματος και Αίματος του Χριστού, ψάλλουμε: «Εἴδομεν τὸ φῶς τὸ ἀληθινόν, ἐλάβομεν Πνεῦμα ἐπουράνιον». Αμήν.