ΚΑΤΑΝΥΚΤΙΚΟΣ ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ Α’ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ
Τά ψαλλόμενα τοῦ Ἑσπερινοῦ σέ κείμενο καί μετάφραση (21 Μαρτίου 2021)
Κ Ε Ι Μ Ε Ν Α
Εἰς τό Κύριε ἐκέκραξα.
Στιχ. Κατανυκτικά. Ἦχος πλ. δ΄.
Σὲ τὸν Βασιλέα καὶ Δεσπότην, Ἄγγελοι ἀπαύστως ἀνυμνοῦσιν· ἐγὼ δέ σοι προσπίπτω ὡς ὁ Τελώνης κράζων· ὁ Θεὸς ἱλάσθητί μοι, καὶ σῶσόν με.
Ἀθάνατος ὑπάρχουσα ψυχή μου, τοῖς κύμασι τοῦ βίου μὴ καλύπτου· ἀνάνηψον βοῶσα, πρὸς τὸν σὸν Εὐεργέτην· ὁ Θεὸς ἱλάσθητί μοι, καὶ σῶσόν με.
Δάκρυά μοι δὸς ὁ Θεός, ὡς ποτὲ τῇ γυναικὶ τῇ ἁμαρτωλῷ, καὶ ἀξίωσόν με βρέχειν τοὺς πόδας σου, τοὺς ἐμὲ ἐκ τῆς ὁδοῦ τῆς πλάνης ἐλευθερώσαντας· καὶ μύρον εὐωδίας σοι προσφέρειν, βίον καθαρόν, ἐν μετανοίᾳ μοι κτισθέντα, ἵνα ἀκούσω κᾀγὼ τῆς εὐκταίας σου φωνῆς· ἡ πίστις σου σέσωκέ σε, πορεύου εἰς εἰρήνην.
Ὅταν λάβω κατὰ νοῦν, τὰ πλήθη τῶν πεπραγμένων μοι δεινῶν, καὶ εἰς ἔννοιαν ἔλθω, τῆς φοβερᾶς ἐκείνης ἐτάσεως, τρόμῳ συνεχόμενος, πρὸς σὲ καταφεύγω, τὸν φιλάνθρωπον Θεόν. Διὸ μὴ με παρίδης, ἱκετεύω σὲ μόνε ἀναμάρτητε· δώρησαι κατάνυξιν, τῇ ταπεινῇ μου ψυχῇ, πρὸ τελευτῆς καὶ σῶσόν με.
Ποίημα τοῦ κυρίου Ἰωσήφ Ἦχος δ΄. Ἔδωκας σημείωσιν.
Δίδου μοι κατάνυξιν καί τῶν κακῶν ἀλλοτρίωσιν, καί τελείαν διόρθωσιν, εἰς πάθη τοῦ σώματος, νῦν βεβυθισμένῳ, καί μεμακρυσμένῳ, ἐκ σοῦ Θεέ Παμβασιλεῦ, καί μηδαμόθεν ἐλπίδα ἔχοντι· καί σῶσόν με τόν ἄσωτον διά πολλήν ἀγαθότητα, Ἰησοῦ παντοδύναμε, ὁ Σωτήρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν.
Μωσῆς ὁ θεσπέσιος, διά νηστείας τεθέαται, καθαρθείς τόν ποθούμενον. Τοῦτον οὖν ζηλώσασα, ταπεινή ψυχή μου, σπεῦσον ἐν ἡμέρᾳ, τῆς ἐγκρατείας τῶν κακῶν ἐκκαθαρθῆναι, ὅπως τόν Κύριον, διδόντα σοι τήν ἄφεσιν, νῦν θεωρήσῃς ὑπάρχοντα, ἀγαθόν καί φιλάνθρωπον, παντοδύναμον Κύριον.
Ἕτερον τοῦ κυρίου Θεοδώρου. Ἦχος πλ. β΄. Ἀρχαγγελικῶς ἀνυμνήσωμεν.
Τά τῶν Νηστειῶν νῦν δισέβδομα φαιδρῶς, ἐναρξώμεθα τελοῦντες, ἡμέραν ἐξ ἡμέρας, ἀδελφοί, ἅρμα πυρός ἐργασάμενοι ἡμῖν, ὡς Ἠλίας ὁ Θεσβίτης, τάς τέσσαρας μεγάλας ἀρετάς, τόν νοῦν ἀνυψώσωμεν ἀπαθείᾳ, τήν σάρκα ὁπλίσωμεν τῇ ἁγνείᾳ, τάς χεῖρας ἐλεημοσύνῃ, τούς πόδας ὡραΐζοντες τῷ Κηρύγματι· τρέψωμεν, καί νικῶμεν τόν ἐχθρόν.
Στιχηρὰ τοῦ Ἱερομάρτυρος Βασιλείου, Πρεσβυτέρου τῆς Ἀγκυρανῶν Ἐκκλησίας. Ἦχος δ’. Ὁ ἐξ ὑψίστου κληθεὶς
Ἱερωσύνης στολαῖς ἠγλαϊσμένος, Θεῷ ἐλειτούργησας, καθάπερ Ἄγγελος, τῷ δι’ ἡμᾶς ὕλῃ σώματος, ἐπιφανέντι, θύων Βασίλειε μεγαλώνυμε, ἐντεῦθεν ὡς τέλειον πρόβατον τέθυσαι, καὶ καθαρὸν θῦμα γέγονας, καὶ προσηνέχθης, νῦν εἰς τὸ ἄνω θυσιαστήριον· ὅθεν φωναῖς σε μακαρίζομεν, χαρμονικῶς καὶ βοῶμέν σοι· ἱκετεύων μὴ παύσῃ, τοῦ σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.
Ἀφαιρεθεὶς τὴν δορὰν κρίσει ἀδίκῳ, τοὺς πόνους ὑπήνεγκας ἀποσκοπούμενος, λῆξιν τὴν ἄπονον Ἔνδοξε, καὶ τὰ βραβεῖα, τὰ τοῖς ἀθλήσασιν ἀποκείμενα, πυρὶ δὲ στομούμενος, οἷά περ σίδηρος, οὐρανοχάλκευτον γέγονας, παμμάκαρ, ξίφος, πάσας συγκόπτων ἐχθροῦ τὰς φάλαγγας· ὅθεν τιμᾷ σε πᾶσα σήμερον, τῶν εὐσεβῶν γλῶσσα χαίρουσα, καὶ αἰτεῖ δυσωπεῖν σε, τὸν Θεὸν ὑπὲρ τῆς ποίμνης σου.
Ὡραϊσμένος τοῖς στίγμασι τοῖς θείοις, εἰς πόλιν ἐκ πόλεως δέσμιος ἔτρεχες, καταδεσμεύων τὸν τύραννον, καὶ τὰς πορείας, τῶν σῶν βημάτων κατευθυνόμενος, καὶ δὴ πρὸς Καισάρειαν πόλιν γενόμενος, ἐν ταύτῃ τέλος μακάριον, καθυπεδέξω, καὶ πρὸς τὴν πόλιν τὴν ἐπουράνιον, στεφανηφόρος ἀνελήλυθας, καὶ Θεῷ Βασιλεῖ νῦν παρίστασαι, ὃνἱκέτευε σῶσαι, καὶ φωτίσαι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.
Δόξα καὶ νῦν…
Ὅτι εἰς βάθη πολλῶν παραπτωμάτων, ἀθλίως κατήντησα ἐξ ἀμελείας μου, καὶ ῥαθυμίας ὁ δείλαιος, καὶ ἀπορίᾳ, καὶ ἀπογνώσει νυνὶ συνέχομαι, γενοῦ μοι βοήθεια καὶ ἱλαστήριον, καὶ σωτηρία Πανάχραντε, παραθυμίαν, εὐμενεστάτην παρεχομένη μοι, σὲ ἱκετεύω, καὶ σοῦ δέομαι, καὶ προσπίπτω καὶ πίστει κραγάζω σοι· Μὴ δειχθείην εἰς τέλος, τῷ ἀλάστορι ἐπίχαρμα.
Φῶς ἱλαρόν… Προκείμενον. Ἦχος πλ. δ΄.
Ἔδωκας κληρονομίαν τοῖς φοβουμένοις τό Ὄνομά σου, Κύριε.
Στίχ. Ἀπό τῶν περάτων τῆς γῆς πρός σε ἐκέκραξα.
Σκεπασθήσομαι ἐν τῇ σκέπῃ τῶν πτερύγων σου.
Ἔδωκας κληρονομίαν τοῖς φοβουμένοις τό Ὄνομά σου, Κύριε.
Ἐκτενής, Καταξίωσον Αἰτήσεις Ἱερέως…
Ἀπόστιχα. Ἦχος πλάγιος δ᾿.
Δεῦτε ἐκκαθάρωμεν ἑαυτούς, ἐν ἐλεημοσύναις καί οἰκτιρμοῖς πενήτων, μή σαλπίζοντες, μή δημοσιεύοντες, ἡμῶν τήν εὐποιΐαν· μή ἐπιγνώτω ἡ ἀριστερά, τῆς δεξιᾶς τό ἔργον· μή σκορπίσῃ ἡ κενοδοξία, τόν καρπόν τῆς ἐλεημοσύνης· ἀλλ’ ἐν κρυπτῷ τῷ τά κρυπτά εἰδότι κράξωμεν· Πάτερ, ἄφες τά παραπτώματα ἡμῶν, ὡς φιλάνθρωπος.
Στίχ. Πρός σέ ἦρα τούς ὀφθαλμούς μου, τόν κατοικοῦντα ἐν τῷ οὐρανῷ. Ἰδού, ὡς ὀφθαλμοί δούλων εἰς χεῖρας τῶν κυρίων αὑτῶν, ὡς ὀφθαλμοί παιδίσκης εἰς χεῖρας τῆς κυρίας αὑτῆς, οὕτως οἱ ὀφθαλμοί ἡμῶν πρός Κύριον τόν Θεόν ἡμῶν, ἕως οὗ οἰκτειρήσαι ἡμᾶς.
Καί πάλιν τό Ἰδιόμελον
Στίχ. Ἐλέησον ἡμᾶς, Κύριε, ἐλέησον ἡμᾶς, ὅτι ἐπί πολύ ἐπλήσθημεν ἐξουδενώσεως, ἐπί πλεῖον ἐπλήσθη ἡ ψυχή ἡμῶν. Τό ὄνειδος τοῖς εὐθυνοῦσι, καί ἡ ἐξουδένωσις τοῖς ὑπερηφάνοις.
Μάρτυρες Κυρίου, πάντα τόπον ἁγιάζετε, καί πᾶσαν νόσον θεραπεύετε· καί νῦν πρεσβεύσατε, ῥυσθῆναι τῶν παγίδων τοῦ ἐχθροῦ, τάς ψυχάς ἡμῶν δεόμεθα.
Δόξα. Ἦχος β’
Προφητικῶς ἀνεβόα ὁ Δαυΐδ ἐν ψαλμοῖς· Διήλθομεν διά πυρός καί ὕδατος, καί ἐξήγαγες ἡμᾶς εἰς ἀναψυχήν· ὑμεῖς δέ Μάρτυρες Χριστοῦ, δι’ αὐτῶν τῶν ἔργων τό λόγιον πληροῦντες, διήλθετε διά πυρός τε καί ὕδατος, καί εἰσήλθετε εἰς τήν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν. Διό πρεσβεύσατε, τεσσαράκοντα ὄντες Ἀθληταί, δωρηθῆναι ἡμῖν τό μέγα ἔλεος.
Καί νῦν…
Τήν πᾶσαν ἐλπίδα μου εἰς σέ ἀνατίθημι. Μῆτερ τοῦ Θεοῦ· φύλαξόν με ὑπό τήν σκέπην σου.
Νῦν ἀπολύεις. Τρισάγιον…
Ἦχος πλ. α΄.
Θεοτόκε Παρθένε, Χαῖρε κεχαριτωμένη Μαρία∙ ὁ Κύριος μετά σοῦ∙ εὐλογημένη, σύ ἐν γυναιξί, καί εὐλογημένος ὁ καρπός τῆς κοιλίας σου, ὅτι Σωτῆρα ἔτεκες τῶν ψυχῶν ἡμῶν.
Βαπτιστά τοῦ Χριστοῦ, πάντων ἡμῶν μνήσθητι, ἵνα ῥυσθῶμεν τῶν ἀνομιῶν ἡμῶν∙ σοί γάρ ἐδόθη χάρις πρεσβεύειν ὑπέρ ἡμῶν.
Δόξα.
Ἱκετεύσατε ὑπέρ ἡμῶν, Ἅγιοι Ἀπόστολοι, καί Ἅγιοι Πάντες, ἵνα ῥυσθῶμεν κινδύνων καί θλίψεων∙ ὑμᾶς γάρ θερμούς προστάτας, πρός τόν Σωτῆρα κεκτήμεθα.
Καί νῦν. Θεοτόκιον.
Ὑπό τήν σήν εὐσπλαγχνίαν καταφεύγομεν, Θεοτόκε∙ τάς ἡμῶν ἱκεσίας, μή παρίδῃς ἐν περιστάσει∙ ἀλλ’ ἐκ κινδύνων λύτρωσαι ἡμᾶς, μόνη Ἁγνή, μόνη εὐλογημένη.
Κύριε ἐλέησον, μ΄
Ὁ Ἱερεύς.
Ὁ ὤν εὐλογητός Χριστός ὁ Θεός ἡμῶν πάντοτε, νῦν καί ἀεί, καί εἰς τούς αἰώνας τῶν αἰώνων.
Ἐπουράνιε Βασιλεῦ, τήν Πίστιν στήριξον∙ τά ἔθνη πράυνον∙ τόν κόσμον εἰρήνευσον∙ τήν ἁγίαν Ἐκκλησίαν, πόλιν, νήσον καί Ἱεράν Μητρόπολιν ταύτην καλῶς διαφύλαξον∙ τούς προαπελθόντας πατέρας καί ἀδελφούς ἡμῶν ἐν σκηναῖς Δικαίων τάξον∙ καί ἡμᾶς ἐν μετανοίᾳ καί ἐξομολογήσει παράλαβε, ὡς ἀγαθός καί φιλάνθρωπος.
Κύριε καί Δέσποτα τῆς ζωῆς μου, πνεῦμα ἀργίας, περιεργίας, φιλαρχίας καί ἀργολογίας, μή μοι δῷς.
Πνεῦμα δέ σωφροσύνης, ταπεινοφροσύνης, ὑπομονῆς, καί ἀγάπης χάρισαί μοι τῷ σῷ δούλῳ.
Ναί, Κύριε Βασιλεῦ, δώρησαί μοι τοῦ ὁρᾷν τά ἐμά πταίσματα, καί μή κατακρίνειν τόν ἀδελφόν μου∙ ὅτι εὐλογητός εἶ εἰς τούς αἰώνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.
Ἦχος β΄.
Ὅτε ἐκ τοῦ ξύλου σέ νεκρόν
Πάντων, προστατεύεις Ἀγαθή, τῶν καταφευγόντων ἐν πίστει, τῇ κραταιᾷ σου χειρί∙ ἄλλην γάρ οὐκ ἔχομεν, ἁμαρτωλοί πρός Θεόν, ἐν κινδύνοις καί θλίψεσιν, ἀεί μεσιτείαν, οἱ κατακαμπτόμενοι, ὑπό πταισμάτων πολλῶν. Μῆτερ τοῦ Θεοῦ τοῦ Ὑψίστου∙ ὅθεν σοι προσπίπτομεν∙ Ῥῦσαι, πάσης περιστάσεως τούς δούλους σου.
Μ Ε Τ Α Φ Ρ Α Σ Η
Σένα το Βασιλιά και Δεσπότη ακατάπαυστα (αδιάκοπα) οι Άγγελοι ανυμνούν· εγώ δε πέφτω στα πόδια σου (σε ικετεύω) όπως ο Τελώνης κράζοντας· Θεέ, ευσπλαγχνίσου με (ελέησέ με) και σώσε με.
Αφού ψυχή μου είσαι αθάνατη (πρόσεχε) μη καλυφτείς με τα κύματα της ζωής (δηλ. μη σε πνίξουν οι δυσκολίες της ζωής)· σύνελθε κραυγάζοντας προς τον ευεργέτη σου· Θεέ, ευσπλαγχνίσου με (ελέησέ με) και σώσε με.
Θεέ, δώσε μου δάκρυα, όπως κάποτε (έδωσες) στην αμαρτωλή γυναίκα και αξίωσέ με να βρέχω τα πόδια σου, που με ελευθέρωσαν από το δρόμο της πλάνης· και να σου προσφέρω ως άρωμα ευωδιαστικό, ζωή που αποχτήθηκε (δημιουργήθηκε, οικοδομήθηκε) από μένα με μετάνοια για να ακούσω κι εγώ της επιθυμητής σου φωνής· η πίστη σου σε έχει σώσει πήγαινε (βάδιζε) εις ειρήνη (δηλ. ειρήνευε).
Όταν βάλω στο νου (αναλογιστώ) τα πλήθη των φρικτών (τρομερών, φοβερών) που έχω διαπράξει και σκεφτώ τη φοβερή εκείνη εξέταση (δηλαδή τη β’ Παρουσία) κατεχόμενος (καταπιεζόμενος) από τρόμο καταφεύγω σε σένα το φιλάνθρωπο Θεό. Γι’ αυτό σε παρακαλώ, μόνε αναμάρτητε, μη με περιφρονήσεις (μη με παραβλέψεις)· δώρησε κατάνυξη στην ταπεινή μου ψυχή πριν από το θάνατο και σώσε με.
Δίνε μου κατάνυξη και αλλοτρίωση (αποξένωση) από τα κακά και τέλεια διόρθωση εις τα πάθη του σώματος (σωματικά πάθη) και είμαι τώρα βυθισμένος σ’ αυτά και απομα-κρυ-σμένος από σένα Θεέ Παμβασιλέα (βασιλιά των πάντων) και δεν έχω από πουθενά ελπίδα· και σώσε με τον άσωτο με τη μεγάλη σου αγαθότη-τα, Ιησού παντοδύναμε, Σωτήρα των ψυχών μας.
Ο θείος (θαυμάσιος, θαυμαστός) Μωυσής, αφού, με τη νηστεία έφθασε στην κάθαρση (καθάρθηκε), έχει δει αυτόν που ποθούσε. Αυτόν, λοιπόν, αφού θαυμάσεις (επαινέσεις) ταπεινή μου ψυχή σπεύσε (βιάσου) να καθαριστείς εντελώς κατά την ημέρα της εγκράτειας από τα κακά όπως τον Κύριο που σου δίνει την άφεση τώρα να θεωρήσεις (να δεις, να παρατηρήσεις) ότι υπάρχει (είναι) αγαθός και φιλάνθρωπος, παντοδύναμος Κύριος.
Τη δεύτερη εβδομάδα των νηστειών τώρα με χαρά ας αρχίσουμε να πραγματοποιούμε μέρα με τη μέρα, αδελφοί, αφού κατασκευάσουμε για μας άρμα πυρός, όπως ο Ηλίας ο Θεσβίτης, τις τέσσερις μεγάλες αρετές, δηλ. το νου να ανυψώσουμε με την απάθεια, τη σάρκα να οπλίσουμε με την αγνότητα (καθαρότητα), τα χέρια με την ελεημοσύνη, να εξωραΐσουμε (να ομορφύνουμε) τα πόδια με το κήρυγμα· ας κατατροπώσουμε (ας τρέξουμε σε φυγή) και ας νικάμε τον εχθρό.
Καθώς ήσουν κοσμημένος με την στολή της ιερωσύνης, σαν Άγγελος λειτούργησες προσφέροντας θυσία στον Θεό που φανερώθηκε σε εμάς σωματικώς. Γι’ αυτό ως τέλειο πρόβατο θυσιάστηκες και έγινες καθαρή θυσία και προσφέρθηκες τώρα στο άνω θυσιαστήριο. Έτσι σε μακαρίζουμε με χαρούμενες φωνές και σου φωνάζουμε: μη σταματήσεις να ικετεύεις για να σωθούν οι ψυχές μας.
Αν και σου αφαίρεσαν το δέρμα με άδικη κρίση, υπέμεινας τους πόνους έχοντας ως στόχο, ένδοξε, την χωρίς πόνο κατάληξη και τα βραβεία που περιμένουν τους αθλητές. Και καθώς καιγόσουν στην φωτιά, μακάριε, όπως το σίδερο, έγινες ξίφος που κατασκευάστηκε στον ουρανό με το οποίο κατέκοπτες τις φάλαγγες του εχθρού. Γι’ αυτό σήμερα σε τιμά κάθε γλώσσα των ευσεβών με χαρά και σου ζητάει να παρακαλείς τον Θεό για το ποίμνιό σου.
Στολισμένος με τα θεία σημάδια έτρεχες δέσμιος από πόλη σε πόλη δένοντας τον τύραννο. Και όταν τα βήματα της πορείας σου σε κατεύθυναν στην πόλη της Καισάρειας, σε αυτήν δέχτηκες το μακάριο τέλος και ανέβηκες φορώντας στεφάνι στην επουράνια πόλη. Τώρα βρίσκεσαι κοντά στον Βασιλέα Θεό, τον οποίο ικέτευε να σώσει και να φωτίσει τις ψυχές μας.
Επειδή κατέληξα άθλια σε βάθος πολλών παραπτωμάτων λόγω της αμέλειας και τη ραθυμίας μου ο δειλός, τώρα έχω κυριευτεί από ταραχή και απόγνωση. Γίνε σε μένα βοηθός και εξιλασμός, Πανάχραντε, και σωτηρία δίνοντάς μου μεγάλη παρηγοριά. Σε ικετεύω και σε παρακαλώ και πέφτω στα πόδια σου με πίστη και σου φωνάζω: μη γίνω τελικά αιτία να χαίρεται ο διάβολος.
Έδωσες κληρονομιά στους φοβουμένους το όνομά σου, Κύριε.
Από την άκρη της γης σε σένα φώναξα δυνατά.
Θα σκεπαστώ κάτω από την σκέπη των πτερύγων σου.
Έδωσες κληρονομιά στους φοβουμένους το όνομά σου, Κύριε.
Ελάτε να καθαρίσουμε τελείως τους εαυτούς μας με ελεημοσύνες και φιλανθρωπίες προς τους φτωχούς, χωρίς να διατυμπανίζουμε, χωρίς να ανακοινώνουμε δημόσια τις καλές μας πράξεις· ας μη γνωρίζει το αριστερό χέρι το έργο του δεξιού· μη σκορπίσει η κενοδοξία (ματαιότητα, εγωισμός) τον καρπό της ελεημοσύνης· αλλά ας φωνάξουμε στα κρυφά σ’ αυτόν που γνωρίζει τα κρυφά· Πατέρα συγχώρεσε τα παραπτώματά μας ως φιλάνθρωπος.
Σε σένα που κατοικείς στον ουρανό σήκωσα τα μάτια μου, όπως τα μάτια των δούλων στα χέρια των κυρίων τους, όπως μάτια της υπηρέτριας (δούλης) στα χέρια της κυρίας της, έτσι τα μάτια μας (στρέφονται) προς τον Κύριο το Θεό μας μέχρις ότου μας λυπηθεί (ευσπλαχνιστεί).
Καί πάλι τό Ἰδιόμελον
Ελέησέ μας, Κύριε, ελέησέ μας, γιατί πάρα πολύ εξουδενωθήκαμε (εξευτελιστήκαμε), πάρα πολύ χόρτασε η ψυχή μας τον εξευτελισμό (την κοροϊδία) των αλαζόνων και την καταφρόνια (περιφρόνηση) των εγωιστών (υπεροπτικών).
Μάρτυρες του Κυρίου κάθε τόπο αγιάζεται και κάθε αρρώστια θεραπεύετε∙ και τώρα πρεσβεύσατε να σωθούν (λυτρωθούν) οι ψυχές μας από τις παγίδες του εχθρού, σας παρακαλούμε.
Ο Δαυίδ προφητικά εφώναζε μέσα στους Ψαλμούς̇ περάσαμε μέσα από φωτιά και νερό και μας οδήγησες σε ανακούφιση (σε δροσιά)∙ σεις δε μάρτυρες του Χριστού με αυτά τα έργα εκπληρώσατε
τον λόγον (την προφητεία), περάσατε μέσα από φωτιά και νερό και εισήλθατε στην βασιλεία των Ουρανών∙ γι’ αυτό πρεσβεύσατε σεις που είστε σαράντα αγωνιστές να δωρίσει σε μας ο Κύριος το μέγα έλεος.
Ολόκληρη την ελπίδα μου σε Σένα αναθέτω∙ Μητέρα του Θεού, φύλαξόν με υπό την προστασία σου.
Θεοτόκε Παρθένε, Χαίρε κεχαριτωμένη Μαρία∙ ο Κύριος είναι μαζί σου∙ ευλογημένη είσαι συ μεταξύ των γυναικών και ευλογημένος ο καρπός της κοιλίας σου, διότι γέννησες τον Σωτήρα των ψυχών μας.
Βαπτιστή του Χριστού, θυμήσου όλους εμάς, ώστε να λυτρωθούμε (να σωθούμε ή να θεραπευτούμε) από τις ανομίες μας (παρανομίες μας) διότι σε σένα δόθηκε η χάρη να πρεσβεύεις για μας.
Παρακαλέσατε για μας, Άγιοι Απόστολοι και Άγιοι Πάντες, ώστε να λυτρωθούμε (να σωθούμε) από κινδύνους και θλίψεις∙ διότι εσάς θερμούς προστάτες προς τον Κύριο έχουμε αποκτήσει.
Κάτω από τη δική σου ευσπλαγχνία καταφεύγουμε, Θεοτόκε∙ τις ικεσίες μας (τις παρακλήσεις μας) μην παραβλέψεις (καταφρονήσεις) όταν βρισκόμαστε σε περίσταση (σε δύσκολη θέση)∙ αλλά λύτρωσέ μας (ελευθέρωσέ μας) από τους κινδύνους, συ που είσαι η μόνη Αγνή, η μόνη ευλογημένη.
Αυτός που είναι ευλογημένος ο Χριστός ο Θεός μας, πάντοτε, τώρα και αιωνίως και στους απεράντους αιώνες.
Επουράνιε βασιλιά∙ τους πιστούς και Ορθοδόξους Χριστιανούς στερέωσε, την πίστη στήριξε∙ τα έθνη καταπράυνε (μαλάκωσε)∙ τον κόσμο ειρήνευσε∙ την Αγία Εκκλησία, την πόλη, τη νήσο, την Ιερή Μητρόπολη αυτή διαφύλαξέ τη καλά∙ τους πατέρες και αδελφούς μας που έχουν απέλθει (κοιμηθεί) προ καιρού (που απήλθαν ή αναχώρησαν πρώτοι), κατάταξε στις σκηνές των δικαίων και εμάς παράλαβε σε μετάνοια και εξομολόγηση ως αγαθός και φιλάνθρωπος.
Κύριε και αρχηγέ της ζωής μου, μη μου δώσεις πνεύμα (διάθεση) οκνηρίας (απραξίας), περιεργείας και αργολογίας.
Αλλά χάρισε σε μένα το δούλο σου πνεύμα (διάθεση) σωφροσύνης, ταπεινοφροσύνης, υπομονής και αγάπης.
Ναι, Κύριε βασιλιά, χάρισέ μου τη διάθεση να βλέπω τα δικά μου πταίσματα και να μη κατακρίνω τον αδελφό μου. (Και τα ζητώ από Σένα) διότι είσαι ευλογημένος στους απεράντους αιώνες. Γένοιτο (είθε).
Ώ Αγαθή (Θεοτόκε) προστατεύεις όλους εκείνους που με πίστη καταφεύγουν στη (βοήθεια που προσφέρει) η πανίσχυρη χείρα Σου∙ (διότι) άλλη δυνατότητα συνεχούς διαμεσολαβήσεως στον Θεό σε ώρες κινδύνων και θλίψεων δεν έχουμε (εκτός από Σένα) εμείς οι αμαρτωλοί που λυγίζουμε υπό το βάρος των αμαρτιών μας∙ γι’ αυτό προσπίπτουμε στα πόδια σου (ικετευτικά και Σε παρακαλούμε) ώ Μητέρα του Υψίστου Θεού∙ Λύτρωσε από κάθε ανάγκη (εμάς) τους δούλους σου.
