Όσοι είμαστε χριστιανοί, αγαπητοί αδελφοί, αισθανόμαστεότι ο κόσμος και ο πολιτισμός μάς αφήνουν στο περιθώριο, διότι θέλουμε να κάνουμε πράξη τις εντολές του Ευαγγελίου, να φανερώνουμε την πίστη μας στον Χριστό σε κάθε περίσταση της ζωής μας.
Η κατά Θεόν δόξα
Στα λόγια, πάντως, όσων αγάπησαν και ακολούθησαν τον Χριστό υπάρχει μία αίσθηση δόξας, εάν κάνουμε δικό μας τον δρόμο της πίστης. Η δόξα συνοδεύεται από την υπόσχεση, την πρόγευση και την προσμονή. Έχει άμεση σύνδεση με την Βασιλεία του Θεού, στην οποία όποιος ενταχθεί έχει ήδη νικήσει την μοναχικότητα, την απόρριψη των άλλων, τους φόβους του, έχει αποφασίσει να αγαπήσει και να αγαπηθεί και, κυρίως, να αφεθεί στην αγάπη του Θεού που είναι η μεγαλύτερη δόξα. «Όταν ο Χριστός φανερωθή, η ζωή ημών, τότε και υμείς συν αυτώ φανερωθήσεσθε εν δόξη» (Κολοσ. 3, 4). «Όταν ο Χριστός, που είναι η αληθινή ζωή μας, φανερωθεί, τότε κι εσείς θα φανερωθείτε μαζί Του δοξασμένοι στην παρουσία Του».
Ο αποστολικός λόγος έχει ακριβώς αυτά τα τρία στοιχεία που συνοδεύουν την δόξα. Η δόξα δεν είναι κάτι πρόσκαιρο, αλλά αιώνιο. Δεν είναι αυτόνομη, αλλά συνδέεται άμεσα με τον Χριστό, πηγάζει από Εκείνον. Δόξα σημαίνει φως και ελπίδα. Σημαίνει ένα βήμα πιο πάνω από την έγνοια της καθημερινότητας, της αναγνώρισης από τους ανθρώπους, της κάλυψης της φιλοδοξίας, διότι αυτές είναι δόξες εφήμερες, που μας κάνουν να διατρέχουμε τον κίνδυνο να ταυτιστούμε με το παρόν, με τις δικές μας δυνάμεις, να ξεχάσουμε ότι μόνο ο Χριστός σώζει.Η ανθρώπινη δόξα έρχεται και παρέρχεται. Αντίθετα, η δόξα της παρουσίας του Θεού στην ζωή μας δίνει αγάπη, φως, ελπίδα και μας κρατά χαρούμενους αληθινά. Μας κάνει να αντέχουμε την όποια περιφρόνηση και την ίδια στιγμή εργαζόμαστε το όνομα του Θεού να δοξάζεται.
Η δόξα ως υπόσχεση
Η δόξα συνοδεύεται από την υπόσχεση. Ότι ο Χριστός δεν θα μας εγκαταλείψει ποτέ, αλλά θα βρίσκεται μαζί μας όλες τις ημέρες της ζωής μας. Από τη υπόσχεση ότι εφόσον τιμούμε το όνομα Του, εφόσον παλεύουμε πνευματικά, πιστεύουμε, αγωνιζόμαστε Εκείνος να φαίνεται και να είναι η οδός, η αλήθεια και η ζωή των ανθρώπων, τότε Αυτός θα μας δοξάσει δίνοντάς μας την χαρά της αποδοχής από εκείνους που κατανοούν τι σημαίνει να αγαπά κάποιος τον Θεό, θα μας δώσει την δωρεά της αγιότητας.
Η δόξα ως πρόγευση
Η δόξα συνοδεύεται από την πρόγευση. Προγευόμαστε την δόξα του Χριστού, την δόξα της αγιότητας, στην ζωή της Εκκλησίας και ιδίως στο μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας. Την στιγμή που κοινωνούμε το Σώμα και το Αίμα του Θεανθρώπου Χριστού μετέχουμε στην θεία φύση κατά χάριν. Αγιάζεται η ύπαρξή μας. Αν έχουμε επίγνωση της κλήσης μας τότε η καρδιά μας παίρνει κουράγιο και χαρά. Συνειδητοποιούμε ότι ο Χριστός δεν έγινε απλώς άνθρωπος, αλλά μας δίνεται ως αγαπημένος και μας καλεί στην αγάπη Του. Είναι μοναδική ευλογία και τιμή να αισθανόμαστε ότι ο Θεός μας αγαπά. Η θεία κοινωνία δεν είναι επιβράβευση για τη ηθική μας καθαρότητα, ούτε την προϋποθέτει, διότι δεν υπάρχει άνθρωπος καθαρός από ρύπου. Προϋποθέτει όμως την απόφαση για μετάνοια. Τον σεβασμό στον Θεό. Την χαρά να είμαστε παιδιά Του, επειδή ο Ίδιος το θέλησε. Την χαρά να συναντούμε τον πλησίον μας, που και για μας και για εκείνον ο Χριστός έγινε άνθρωπος. Γι’ αυτό και η μετοχή στο μυστήριο της Ευχαριστίας είναι πρόγευση της δόξας του Θεού.
Η δόξα ως προσμονή
Η δόξα όμως είναι και προσμονή. Δεν έρχεται αμέσως, αλλά χρειάζεται την υπομονή μας και εκείνο το αίσθημα ότι ο Θεός δεν μας ξεχνά. Ότι ακόμη κι αν φαίνεται μακριά μας είναι δίπλα μας. Ότι πλησιάζει μέσα στον χρόνο η στιγμή που θα Τον συναντήσουμε ενώπιος ενωπίω. Και όπως όταν προσμένουμε κάποιον να μας επισκεφθεί, δεν μένουμε στην παθητικότητα ότι επειδή δεν μπορούμε να εκπληρώσουμε κάθε επιθυμία του, δεν χρειάζεται να κάνουμε κάτι, αλλά βάζουμε τα δυνατά μας να είναι όλα όσο καλύτερα γίνεται, ακόμη και φτωχικά, έτσι και στην σχέση μας με τον Χριστό η προσμονή της δόξας δεν μας κάνει παθητικούς , αλλά έτοιμους να διαθέσουμε τον χρόνο μας για Εκείνον, όσο αυτό είναι εφικτό.
Ας είμαστε ενεργά μέλη του σώματος του Χριστού. Ας μην φοβόμαστε την περιφρόνηση των πολλών, αλλά ας αντιτάσσουμε την προσευχή γι’ αυτούς, την δική μας άσκηση και την πίστη που γίνεται αγάπη και υπομονή. Δεν μας ζητά ο Χριστός να αποκοπούμε από τον κόσμο και τον πολιτισμό, αλλά να μην νικηθούμε από το πνεύμα του πονηρού, της άρνησης, της δικαιολογίας, της προσποίησης. Δεν θα είμαστε μόνοι μας, αλλά η δόξα Του, εντός της εκκλησιαστικής ζωής, θα μας αγιάσει, θα μας φωτίσει, θα δώσει σκοπό στην ζωή μας!
