Μετά τήν κλήση τῶν πρώτων μαθητῶν, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ὁ Χριστός περιόδευε ὅλη τή Γαλιλαία. Δίδασκε στίς συναγωγές τῶν Ἰουδαίων, κήρυττε τό χαρμόσυνο μήνυμα γιά τόν ἐρχομό τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ καί γιάτρευε τούς ἀνθρώπους ἀπό κάθε ἀσθένεια καί κάθε ἀδυναμία (Ματθ. 4, 18-23). Ὁ Χριστός κήρυττε σέ συγκεκριμένο τόπο. Οἱ συναγωγές γιά τούς Ἰουδαίους ἦταν κάτι ἀντίστοιχο μέ τούς σημερινούς ναούς γιά ἐμᾶς.. Ἡ ἰουδαϊκή λατρεία στή συναγωγή περιελάμβανε τήν ὑμνωδία στόν Θεό καί τή διδαχή τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ. Διαβαζόταν ἡ Βίβλος καί ἑρμηνευόταν τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, μέ βάση τό ὁποῖο οἱ Ἰουδαῖοι καλοῦνταν νά πορευθοῦν στή ζωή τους. Ὁ Χριστός ἀξιοποιεῖ τόν χῶρο, τήν παράδοση, τόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο οἱ Ἰουδαῖοι εἶχαν ὀργανώσει τή θρησκευτική τους ζωή, γιά νά κομίσει σ’ αὐτούς τό μήνυμα τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ, ἀλλά καί νά θεραπεύσει ἐκεῖ πού γνώριζε ὅτι συγκεντρώνονταν οἱ ἄνθρωποι, ὅλους ἐκείνους πού εἶχαν ἀνάγκη, νά τούς δείξει δηλαδή τό ἔλεος καί τήν εὐσπλαχνία τοῦ Θεοῦ. Δέν καταργεῖ ὁ Χριστός τόν τρόπο τῶν Ἰουδαίων, οὔτε τόν τόπο. Τούς προετοιμάζει ὅμως, καί μαζί μ’ αὐτούς καί ὅλο τόν κόσμο, γιά τή μεγάλη ἀλλαγή: ἡ λατρεία τοῦ Θεοῦ δέν θά εἶναι μόνο ὑμνωδία ἤ κήρυγμα, ἀλλά θά περιλαμβάνει καί τήν προσφορά τοῦ σώματος καί τοῦ αἵματος τοῦ Χριστοῦ γιά τήν συγχώρηση τῶν ἁμαρτιῶν καί τήν αἰώνια ζωή.
Ἡ Ἐκκλησία καί ὁ ναός ἀποτελοῦν, λοιπόν, στήν πορεία τῆς πίστης τή νέα συναγωγή. Τί ζητοῦμε ὅμως ἀπό τόν Θεό κάθε φορά πού εἰσερχόμαστε στόν ναό του; Τί ζητοῦμε ἀπό τήν Ἐκκλησία, ὅταν ὑποστηρίζουμε ὅτι ἀνήκουμε σ’ αὐτήν;
Τί πιστεύουμε γιά τήν Ἐκκλησία;
Γιά κάποιους ἡ Ἐκκλησία λειτουργεῖ ὡς εὐκαιρία νά ἱκανοποιήσουν τίς ὑλικές τους ἀνάγκες. Κάποιοι δέν ἔχουν καλό λογισμό οὔτε γιά τούς συνανθρώπους τους οὔτε γιά τόν κλῆρο. Ἄλλοι ζητοῦν ἀπό τήν Ἐκκλησία νά ἀλλάξει, νά γίνει πιό σύγχρονη, καί μέχρι νά γίνει αὐτό, ἐπιλέγουν τήν ἀποχή ἤ τήν περιστασιακή παρουσία τους ἐντός της. Ἄλλοι βλέπουν τήν Ἐκκλησία ὡς φορέα πολιτισμοῦ, παράδοσης καί ἱστορίας. Τή θέλουν νά λειτουργεῖ ὡς ἕνα μουσεῖο τοῦ παρελθόντος, τό ὁποῖο θά διαφυλάσσει κειμήλια, τελετές, εἰκόνες μιᾶς ἄλλης ἐποχῆς. Ἄλλοι, οἱ ὁποῖοι ζοῦνε ἀπό τήν Ἐκκλησία, θέλουν τήν δικαίωσή τους ἀπό αὐτήν. Παρασυρμένοι ἀπό τή φιλοδοξία τους, ἔχουν τήν αἴσθηση ὅτι ἐάν ἡ Ἐκκλησία δέν ἔχει τήν ἴδια ἄποψη μέ αὐτή πού ἔχουν ἐκεῖνοι, δέν κάνει τίς ἐπιλογές πού θέλουν αὐτοί, τότε μποροῦν νά ἀπορρίπτουν τούς πάντες καί τά πάντα καί νά καθιστοῦν τόν ἑαυτό τους τό κριτήριο καί τό κέντρο τοῦ κόσμου.
Ἡ πίστη, λόγος ἀληθείας
Ὁ Χριστός εἰσερχόταν στίς συναγωγές. Συζητοῦσε μέ τούς Ἰουδαίους, ἔβλεπε τούς λογισμούς τους καί τούς ἔδινε ἀπαντήσεις. Τό ἴδιο συμβαίνει καί σήμερα, ἀλλά καί σέ κάθε ἐποχή, μέ τήν Ἐκκλησία. Ἀποστολή τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ὅσους ἔρχονται σ’ αὐτήν νά τούς κατηχεῖ καί νά τούς ἀποκαλύπτει τόν λόγο τῆς Ἀληθείας, πού εἶναι ὁ Χριστός, νά τούς δίδει τή χαρά νά ἀκοῦνε καί νά βιώνουν τό Εὐαγγέλιο, δηλαδή τό μήνυμα τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία «ἐντός ἡμῶν ἐστι», ἀλλά καί νά τούς θεραπεύει ἀπό κάθε ἀδυναμία ψυχική, πνευματική, ἀλλά καί σωματική, διά τῆς θαυματουργίας τῆς πίστης, τῆς δύναμης πού οἱ Ἅγιοί της μᾶς προσφέρουν, τῆς ἀγάπης πού διακηρύττεται σέ κάθε σύναξη.
Ὁ χριστιανός προσφέρει καί προσφέρεται
Ἀληθινός χριστιανός εἶναι αὐτός πού ζητᾶ τόν λόγο καί, πρωτίστως, τόν Λόγο. Εἶναι αὐτός πού θέλει νά ζήσει σύμφωνα μέ τό Εὐαγγέλιο καί νιώθει τή χαρά τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ, ἀκόμη κι ἄν ὁ κόσμος βρίσκεται σέ κρίση. Εἶναι αὐτός ὁ ὁποῖος βρίσκει στήν Ἐκκλησία τό λίγο ἤ τό πολύ, εἴτε τό ὑλικό εἴτε τό πνευματικό, καί προσφέρει καί προσφέρεται. Ἀληθινός χριστιανός εἶναι αὐτός πού ἐπεξεργάζεται τά μηνύματα τῆς πίστης, τά συζητᾶ, προβληματίζεται, ζητᾶ ἡ Ἐκκλησία νά εἶναι ζωντανή, ἀλλά ἐπ’ οὐδενί ἀποκόπτεται, ἐπ’ οὐδενί ἀπορρίπτει τά πρόσωπα καί τούς θεσμούς. Σέβεται τούς ἁλιεῖς τῶν ἀνθρώπων.
Ἀληθινός χριστιανός τελικά εἶναι αὐτός ὁ ὁποῖος γίνεται ὁ ἴδιος συναγωγή γιά νά κατοικήσει ὁ Χριστός. Ἡ καρδιά του, ἡ ὕπαρξή του, ὁ νοῦς του, κάθε τί, προσφέρεται στόν Χριστό, ὥστε ὁλόκληρη ἡ ζωή του νά μετατρέπεται ἀπό τό «βάλλειν ἀμφίβληστρον», ἀπό τό νά ρίχνει τά ὑλικά δίχτυα γιά τήν ἐξεύρεση τροφῆς, στό «βάλλειν ἀρχήν μετανοίας καί ἀγάπης», γιά νά βρεῖ τήν πνευματική τροφή καί ζωή. Καί τότε γίνεται ὕπαρξη πού ἀγαπᾶ, συγχωρεῖ καί ἀνοίγεται ὄχι μόνο προσευχητικά, ἀλλά καί στήν ἐπιείκεια καί τή φροντίδα γιά τούς ἄλλους, ἀκόμη καί γι’αὐτούς πού δέν καταλαβαίνουν καί δέν ζοῦνε τήν ἀλήθεια. Ὁ Χριστός θυσιάστηκε γιά ὅλους τους ἀνθρώπους!
Ἄς ζητήσουμε στήν Ἐκκλησία τόν Χριστό καί τή ζωή καί ἄς μεταδώσουμε αὐτό τό μήνυμα ζωῆς αἰωνίου σέ ὅλους!