Σήμερα αδελφοί μου η Εκκλησία μας τιμά και πάλιν την Παναγία Παρθένο, Μητέρα του Κυρίου μας.
Κάθε γιορτή προς τιμήν της είναι μεγάλη γιατί το πρόσωπό της έχει στενότατο δεσμό με τον Σωτήρα μας Χριστό. Στο πρόσωπο της Παναγίας μας συνδέεται το «κεφάλαιον της Σωτηρίας μας».
Όσο μεγάλες θεολογικές γνώσεις και αν κατέχει κανείς είναι δύσκολο να εγκωμιάσει κατάλληλα και επαρκώς άξια το πρόσωπο της Παναγίας Παρθένου. Είναι τόσο μεγάλη η αγιότητα της, ώστε είναι δύσκολο να βρεί τις λέξεις εκείνες που είναι αντάξιες της.
Πώς είναι δυνατόν να εκφράσεις λόγια κατάλληλα σ’ Αυτήν που χώρεσε εντός της τον Αχώρητον Θεό; Όμως εμείς σήμερα δεν θα πούμε εγκώμια, διότι είναι καλύτερο να αφήσουμε τους υμνογράφους της Εκκλησίας μας να το πράξουν κατάλληλα.
Θα βαδίσουμε όμως στα χνάρια της Ιεράς Παραδόσεως και θα ιστορήσουμε το γεγονός της Εισόδου στον Ναό της τριετίζουσας Παναγίας Παρθένου. Θα μιλήσουμε για τους συμβολισμούς και τα θεολογικά νοήματα της εορτής. Όπως η Ιερά Παράδοση μας αναφέρει η Παναγία μας, δώρο και προϊόν προσευχής του Θεού στους στείρους γονείς της Ιωακείμ και Άννα. Αυτοί οι ευσεβέστατοι γονείς καθοδηγούμενοι υπό του Αγίου Πνεύματος και σύμφωνα με το προαιώνιο σχέδιο για την σωτηρία του κόσμου, την αφιερώνουν την μονάκριβή τους, ως αντίδωρον και πάλιν στον Ναό, ως αφιέρωμα στον Θεό.
Αυτή η τριετίζουσα Κόρη έμελε να γίνει το μοναδικό δώρο της ανθρωπότητας προς τον Θεό, σε αντιδιαστολή και προς εξισορρόπηση μιας άλλης γυναίκας, της Εύας, που έγινε η αιτία απομακρύνσεως του ανθρώπου από τον Θεό και τον Παράδεισο. Η περίοδος παραμονής στον Ναό της Παναγίας μας γίνεται περίοδος ιεράς μαθητείας στα μυστήρια του Θεού και προετοιμασίας ώστε να γίνει το άγιο και ιερό σκεύος που θα χωρέσει και θα λάβει σάρκα ανθρώπινη ο Υιός και Λόγος του Θεού.
Κατά την παράδοση της Εκκλησίας είναι η μόνη που αξιώνεται, όχι μόνον εντός του Ναού, αλλά και εις τα Άγια των Αγίων κατά παραχώρηση Θεού, εκεί που
φυλάσσονται τα Ιερά του Ισραήλ: η κιβωτός με τις Δέκα Εντολές, η χρυσή στάμνα με το μάνα και η ράβδος η βλαστήσασα του Ααρών. Εκεί σ’ αυτόν τον χώρο μόνο ο Αρχιερεύς εισήρχετο μια φορά τον χρόνο την εορτή του Εξιλασμού.
Αυτό σημαίνει ότι μόνη αυτή ηξιώθη να λάβει την χάρη του Θεού απ’ όλους τους ανθρώπους κατά παραχώρησιν ώστε να φανεί ότι έμελε να γίνει ο πραγματικός Ναός του Θεού που θα κατοικήσει ο Θεός. Έμελε να γίνει η πάγχρυση Στάμνα που εντός της θα διαφυλάξει την ουράνια τροφή τον Χριστό μας, «τον Ουράνιον ‘Αρτον».
Έμελε να γίνει η εξανθήσασα ράβδος που βλάστησε το ρόδον το εύοσμον, τον Χριστό μας.
Το σημερινό κοντάκιο που ακούσαμε σήμερα μας λέγει: «ο καθαρώτατος Ναός του Σωτήρος» σήμερον ειάσγεται εν τω οίκω Κυρίου…». Στα άγια των αγίων μας λέγει ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, η Παναγία μας «έζησε το πλήρωμα της μυστικής κοινωνίας με τον Θεό, έζη μίαν ζωή ωσάν εις τον Παράδεισόν… λύπης αμέτοχον, ανωτέρα παθών. Έζη μόνον τω Θεώ». Η ζωή της στον Ναό είναι προετοιμασία δια την ημέρα του Ευαγγελισμού όπου θα ακούσει τον Αρχάγγελο Γαβριήλ να της λέγει «Χαίρε Κεχαριτωμένη».
Όντως έγινε η μόνη εν γυναιξί καύχημα και κλέος και παρηγοριά των ανθρώπων, αλλά και παρρησία μας αδελφοί μου η Παναγία μας, ενώπιον του Θεού. Δεν έχουμε να καυχηθούμε σε τίποτα και για τίποτα εμείς οι αμαρτωλοί άνθρωποι, ειμί μόνο για την Παρθένο μας. Καύχημα και κλέος επίσης όλων εκείνων των γυναικών που μιμούνται την ζωή της. Αλλά και καύχημα κλέος όλων των μητέρων που μεγαλώνουν και διδάσκουν τα παιδιά τους όπως Εκείνη. Καύχημα και κλέος όλων ημών των ανθρώπων η Παναγία μας που μας χάρισε τέτοιον Υιό Σωτήρα και Λυτρωτή μας και παράδειγμα και πρότυπο στην ζωή μας. Παναγία Παρθένε πρέσβευε υπέρ ημών. Αμήν!