Ο άνθρωπος ανέκαθεν διακρινόταν από δέος σε ό,τι αφορά στη σχέση του με το Θεό. Ακόμη κι αυτός που πιστεύει ότι ο Θεός είναι μία ανώτερη ύπαρξη, που θα συναντήσουμε μόνο στην μετά θάνατον ζωή μας, επειδή αισθάνεται την μικρότητά του και το γεγονός ότι δεν μπορεί να είναι τέλειος, όπως είναι ο Θεός, βιώνει αυτό το δέος και οδηγείται στην ανάγκη να βρει κάποιον που θα γεφυρώσει την απόσταση μεταξύ του ιδίου και του Θεού.

Στην ορθόδοξη παράδοσή μας ο Θεός δεν είναι απλώς μία ανώτερη ύπαρξη. Είναι προσωπικός και έχει αποκαλυφθεί στον κόσμο, ιδίως με την ενσάρκωση του Υιού Του, του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Ο Χριστός, ως τέλειος Θεός και άνθρωπος, ανήγαγε τον καθέναν μας «εκ του θανάτου εις την ζωήν», ένωσε «τα το πριν διεστώτα» και έπαθε για τον καθέναν μας προσωπικά. Αυτό σημαίνει ότι ο κάθε άνθρωπος χρειάζεται να αποκτήσει προσωπική σχέση μαζί Του, για να μπορέσει να ανεβεί από την γη προς τον ουρανό, όχι μόνο όταν έρθει το τέλος της βιολογικής του υπάρξεώς, αλλά και από αυτόν εδώ τον κόσμο, καθότι η Βασιλεία του Θεού δεν είναι κάτι που μας δίδεται μετά θάνατον, αλλά βιώνεται μέσα στην Εκκλησία.

Δεν πάψαμε όμως να έχουμε ανάγκη από μεσιτείες, προκειμένου να μπορέσουμε να πλησιάσουμε το Θεό. Καθώς, μάλιστα, ο Κύριός μας έδειξε προς τον καθέναν τόσην αγάπη, μέχρι θανάτου, κατανοούμε ακόμη περισσότερο την αναξιότητα και την αμαρτωλότητά μας και το δέος μας αυξάνεται. Γι’ αυτό ζητούμε καταφυγή. Και αυτή δεν είναι άλλη από την Υπεραγία Θεοτόκο, την Μητέρα του Σωτήρα μας.

Η Παναγία αποτελεί την μεσίτρια προς τον φιλάνθρωπο Θεό. Είναι εκείνο το πρόσωπο το οποίο αξιώθηκε να καταστεί χώρα του Αχωρήτου Θεού. Σ’ αυτήν πρώτα κατοίκησε ο Θεός  και αυτή είναι η πρώτη που όχι μόνο επικοινώνησε με το Θεό, όπως οι Προφήτες και οι Δίκαιοι της Παλαιάς Διαθήκης, αλλά και τον δέχθηκε σ’ ολόκληρη την ύπαρξή της, σωματικά και ψυχικά. Αισθάνθηκε η ίδια το δέος της παρουσίας Του. Αλλά και γεύθηκε την αγάπη που εκβάλλει έξω κάθε φόβο για το Θεό και προσφέρει στον άνθρωπο την χαρά της εν Χριστώ ζωής.

Την επικαλούμαστε λοιπόν και ζητούμε τις πρεσβείες της. Να μεσιτεύσει για μας. Να παρακαλέσει τον Υιό και Θεό της να δεχθεί τον καθέναν μας στη Βασιλεία Του και να μην αποτελέσει το δέος για τις αμαρτίες μας εμπόδιο που θα μας χωρίσει από την αγάπη Του. Είναι η Μητέρα του Κυρίου και ταυτόχρονα γίνεται η Μητέρα όλων μας, γιατί έχει το θάρρος να μιλήσει στο Θεό για μας. Να παρακαλέσει για την μακροθυμία Του. Να μεταφέρει το αίτημά μας για κοινωνία μαζί Του. Να μεσιτεύσει ώστε να ζήσουμε αιώνια με τον Υιό της. Να δείξει και σε μας την οδό προς τον ουρανό. Αρκεί να την επικαλούμαστε καθημερινά στη ζωή μας.

Η εποχή μας έχει επιβάλει στον άνθρωπο την έννοια της ελευθερίας από αυθεντίες και μορφές του παρελθόντος. Ο άνθρωπος αισθάνεται παντοδύναμος και κύριος του εαυτού του και του κόσμου, με αποτέλεσμα να θεωρεί ότι δεν έχει ανάγκη ούτε από Θεό ούτε από μεσίτες στη ζωή του. Ζει σα να μην υπάρχει Θεός και δέος αισθάνεται μόνο όταν ο ίδιος καταστρέφει τον κόσμο ή όταν βλέπει τα στοιχεία της φύσεως να επαναστατούν εναντίον του και να τείνουν να τον καταπιούν, με τους σεισμούς, τα παλιρροϊκά κύματα, τις πυρκαγιές, τη λειψυδρία, τις όποιες καταστροφές. Δεν είναι όμως ευτυχισμένος, γιατί η αμαρτία, την οποία δεν παραδέχεται, τον συμπνίγει, είτε με τις μέριμνες του βίου, είτε με τον πόνο, την αρρώστια και τον θάνατο, είτε με τα υπαρξιακά του κενά.

Έτσι βλέπουμε τον σύγχρονο άνθρωπο να στρέφεται προς άλλους μεσίτες. Τις ανατολικές θρησκείες που τον κάνουν να μην σκέπτεται και του αφαιρούν την προσωπικότητα. Την θεοποίηση της ηδονής και της επιθυμίας, που τον υποβιβάζουν σε κτηνώδη κατάσταση. Την κυριαρχία της εικόνας, που του αφαιρεί χρόνο και διάθεση για επικοινωνία. Την εργασιομανία, που τον γεμίζει μάταιο κόπο. Την απολυτοποίηση της τεχνολογίας, που του δημιουργεί την ψευδαίσθηση της παρατάσεως της ζωής. Και πάλι όμως δεν είναι ευτυχισμένος.

Η Ορθόδοξη Εκκλησία μάς καλεί να στρέψουμε το βλέμμα μας προς την Υπεραγία Θεοτόκο, την μόνη και αληθινή μεσίτρια προς τον Θεό. Αυτή που «μετέστη προς την ζωήν, Μήτηρ υπάρχουσα της ζωής», και που με τις πρεσβείες της λυτρώνει «εκ θανάτου τας ψυχάς ημών».  Να διδαχθούμε από την ταπείνωσή της και από την αποδοχή του θελήματος του Θεού στη ζωή της. Να την παρακαλέσουμε να μεσιτεύσει ώστε ο Υιός της να μας δώσει λύτρωση, Φως και μετάνοια. Να βοηθήσει τον πνευματικό μας κόπο. Να την αισθανθούμε ως την αυθεντία που δεν καταδυναστεύει τη ζωή μας, αλλά την ελευθερώνει. Γιατί είναι η γνήσια Μάνα που ξέρει πότε μεγαλώνουν τα παιδιά της και τα αφήνει ελεύθερα. Το μόνο που κάνει γι’ αυτά είναι να προσεύχεται. Να μεσιτεύει. Και να χαίρεται για την πρόοδό τους, που είναι πραγματική μόνο όταν τα ελευθερώνει από την αμαρτία. Ας την παρακαλούμε λοιπόν, και Αυτή θα μεταφέρει κάθε αίτημά μας προς τον Υιό και Θεό της, καθώς βρίσκεται εκ δεξιών Του, για να γίνεται το θέλημα Του στη ζωή μας. Χρόνια Πολλά και ευλογημένα σε όλους!  Οι πρεσβείες της Παναγίας μας να δίδουν λύτρωση και χαρά στον καθένα μας!