Ἀδελφοί μου,
Στὸ σημερινὸ Εὐαγγέλιο ὁ Χριστὸς μᾶς παρουσιάζει τὴν γνωστή από τα παιδικά μας χρόνια, παραβολὴ τοῦ σπορέως. Ἕνας γεωργὸς βγαίνει νὰ σπείρει, καὶ ὁ σπόρος πέφτει σὲ τέσσερα διαφορετικὰ εἴδη γῆς, στὴν ὁδὸ, στὴν πέτρα, στὰ ἀγκάθια, καὶ στὴ γῆ τὴν ἀγαθή. Καὶ ὁ Κύριος μᾶς ἐξηγεῖ πως ὁ σπόρος εἶναι ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, και πως ανάλογα μὲ τὸ πῶς ἡ καρδιὰ δέχεται τὸν λόγο, ἔρχεται ἢ ἡ καρποφορία ἢ ἡ ἀκαρπία.
Οἱ καρδιὲς ποὺ μοιάζουν μὲ δρόμο εἶναι οἱ ἀδιάφοροι· ὁ διάβολος ἔρχεται καὶ ἀρπάζει τὸν σπόρο πρὶν ριζώσει. Οἱ πετρώδεις καρδιὲς εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ ἐνθουσιάζονται πρόσκαιρα, ἀλλὰ στὸν πειρασμὸ λυγίζουν. Οἱ ἀγκάθες εἶναι οἱ μέριμνες, ὁ πλοῦτος, οἱ ἡδονὲς ποὺ πνίγουν τὸν λόγο. Καὶ τέλος, ἡ γῆ ἡ ἀγαθὴ εἶναι οἱ καρδιὲς ποὺ δέχονται μὲ ἀπλότητα, κρατοῦν τὸν λόγο, ὑπομένουν καὶ καρποφοροῦν.
Ἡ παραβολὴ εἶναι ρεαλιστικὴ καὶ ἀγωνιστική. Μᾶς δείχνει πὼς ὁ Θεὸς πάντοτε σπέρνει, ἀλλὰ τὸ ἀποτέλεσμα ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὴ δική μας διάθεση. Δὲν ἀρκεῖ νὰ ἀκούσουμε τὸ Εὐαγγέλιο· πρέπει νὰ τὸ κρατήσουμε, νὰ τὸ ἐργαστοῦμε, νὰ τὸ κάνουμε πράξη. Σὲ μιὰ ἐποχὴ ποὺ ἡ ἀδιαφορία καὶ ἡ ἔνταση τῆς καθημερινότητος πνίγουν τὴν ψυχὴ μας, ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ γίνεται ὁ μόνος δρόμος ζωῆς.
Ιδιαίτερα γιὰ τοὺς νέους μας ἡ παραβολὴ αὐτὴ εἶναι μήνυμα μεγάλης σημασίας. Οἱ νέοι βομβαρδίζονται καθημερινὰ ἀπὸ εἰκόνες, φωνές και ὑποσχέσεις. Ὁ κόσμος ὑπόσχεται ἐπιτυχία, άνεση, πλοῦτο, ἀπόλαυση· ἀλλὰ στὴν πραγματικότητα, αὐτὰ εἶναι ἄκανθες ποὺ πνίγουν τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ. Χρειάζεται ἀγῶνας, χρειάζεται συνειδητὴ ἀπόφαση: «Θέλω νὰ κρατήσω τὸν λόγο τοῦ Χριστοῦ στὴν καρδιά μου, ὅσο κι ἂν μὲ πιέζουν οἱ συνθήκες». Ὁ νέος ποὺ ἀγωνίζεται, ποὺ προσεύχεται, ποὺ ἀγκαλιάζει τὸ Εὐαγγέλιο, μοιάζει μὲ γῆ ἀγαθὴ· καὶ ὁ Θεὸς τὸν γεμίζει μὲ καρποὺς πίστεως, χαρᾶς και ἐλπίδας.
Ἡ σημερινὴ ημέρα, ανάμνηση τῆς Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου μᾶς θυμίζει ὅτι οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας στάθηκαν ὡς γῆ ἀγαθὴ ποὺ κράτησε ἀναλλοίωτο τὸν σπόρο τῆς πίστεως. Δὲν συμβιβάστηκαν μὲ τὸ ψέμα, δὲν ἔδωσαν τὸ Εὐαγγέλιο στὴν αἵρεση, ἀλλὰ ἀγωνίστηκαν μὲ θυσία γιὰ νὰ διατηρηθεῖ ἡ ὀρθὴ πίστις. Η δική μας προστάτιδα, η Αγία Θεοδώρα η Αυγούστα που συνφρουρεί το ευλογημένο μας νησί, έδωσε από τη θέση την οποία βρισκόταν τον δικό της αγώνα για να κρατηθεί η παράδοση της προσκύνησης των ιερών εικόνων.
Γι’ αὐτὸ καὶ σήμερα ἡ Ἐκκλησία μᾶς χαρίζει τὴν ὀμορφιὰ τῶν ἁγίων εἰκόνων,στην ατένιση των οποίων πα’ιρνουμε δύναμη και συνεχίζουμε, τὴν ἀλήθεια τῶν δογμάτων, τὸν πλούτο τῆς παραδόσεως.
Ἡ παραβολὴ τοῦ σπορέως καὶ τὸ παράδειγμα τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς Συνόδου μᾶς ὑπενθυμίζουν ὅτι ἡ πίστις δὲν εἶναι θεωρία. Εἶναι σπόρος ποὺ θέλει καλλιέργεια. Θέλει ἀγῶνα, ὑπομονή, καρτερικὴ διάθεση. Ὅποιος ἀδιαφορεῖ, γίνεται ὁδὸς πατημένη ἢ γῆ γεμάτη ἀγκάθια. Ὅποιος ἀγωνίζεται, γίνεται γῆ ἀγαθή, ποὺ δίνει καρπὸν εἰς τὸν αἰῶνα.
Ἀδελφοί μου, ἂς μὴν ἀφήσουμε τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ νὰ χάνεται ἀπὸ τὴν καρδιά μας. Ἂς ἀγωνιζόμαστε καθημερινὰ μὲ προσευχὴ, μὲ μελέτη, μὲ συμμετοχὴ στὰ Μυστήρια και στήριξη στους αδυνάτους, γιὰ νὰ μείνουμε γῆ ἀγαθή. Καὶ τότε ὁ σπόρος τοῦ Χριστοῦ θὰ φέρει ἑκατονταπλασίονα καρπὸ στὴ ζωή μας, στὴν ἐκκλησιαστικὴ μας κοινότητα,, στο νησί μας, στὴν πατρίδα μας. Ἀμήν.
