Ἀδελφοί μου,
Ἡ σημερινὴ Εὐαγγελικὴ περικοπὴ μᾶς παρουσιάζει ἕναν ἄνθρωπο δεσμώτη. Δὲν ἦταν φυλακισμένος σὲ ἀνθρώπινο δεσμωτήριο, ἀλλὰ στὴν πιο βαριὰ φυλακή, στὰ δεσμά τῶν δαιμόνων. Γυμνός, ἀπὸκοσμος, ζοῦσε στὰ μνήματα, μακριὰ ἀπὸ τὴν κοινωνία καὶ τὴν ἀνθρώπινη στοργή. Τὸν ἔδεναν μὲ ἁλυσίδες, μα ἐκεῖνος τὶς ἔσπαζε, ἐπειδὴ ἡ ἀληθινὴ φυλακὴ δὲν ἦταν σιδερένια, ἀλλὰ πνευματικὴ. Τὴν ψυχὴ του τὴν κρατοῦσε «λεγεὼν» ἀκάθαρτων πνευμάτων.
Καὶ ἐκεῖ, στὸν ἔσχατο ἀφανισμό, συναντᾶ τὸν Χριστό. Μιὰ παρουσία ποὺ τρομάζει τοὺς δαίμονες, ἀλλὰ θεραπεύει τὸν ἄνθρωπο. Ἕνα πρόσταγμα ἀρκεῖ, καὶ ὁ δαιμονισμένος γίνεται πάλι λογικός, ντυμένος, ἡσυχασμένος, καθισμένος στὰ πόδια τοῦ Χριστοῦ. Ὁ ἄνθρωπος ποὺ χανόταν ἐπιστρέφει στὴν ἐλευθερία.
Ἀδελφοί μου, τὸν δαιμονισμένο τῆς σημερινῆς περικοπῆς τὸν βλέπουμε καὶ στὴν ἐποχή μας. Νέοι καὶ νέες ποὺ ἔχουν δώσει χώρο στὰ πάθη, στὰ ναρκωτικά, στὴν ἀσωτία, στὴν ἀπελπισία. Νέοι ποὺ ἀντὶ νὰ ζοῦν μὲ ἐλπίδα καὶ χαρὰ, βρίσκονται φυλακισμένοι στὴν ἐσωτερικὴ μοναξιὰ καὶ στὴν ἀπουσία νοήματος. Καὶ δυστυχῶς, ἡ κοινωνία μας, ὅπως καὶ οἱ Γαδαρηνοί, ἀντὶ νὰ χαροῦν μὲ τὴν σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου, συχνὰ προτιμοῦν νὰ διώξουν τὸν Χριστὸ μακριά, ἐπειδὴ ἡ παρουσία Του θίγει τὶς ἀμαρτωλὲς μας συνήθειες.
Ἡ Ἐκκλησία μᾶς καλεί νὰ ἀναγνωρίσουμε τὴ δύναμη τοῦ Κυρίου, ποὺ κατεδαφίζει κάθε φυλακή. Δὲν ὑπάρχει ἁλυσίδα ποὺ νὰ μὴν μπορεῖ νὰ σπάσει ὁ Χριστός. Δὲν ὑπάρχει σκοτάδι ποὺ νὰ μὴν φωτίσει τὸ φῶς Του. Ὁ λόγος Του «ἐξέλθετε» ἀπευθύνεται καὶ σὲ ἐμᾶς, ώστε νὰ ἀποβάλουμε τὰ πάθη, τὶς ἐξαρτήσεις, τὴν ἀδιαφορία.
Καὶ σήμερα, ἡ Ἐκκλησία τιμᾷ τὸν ἅγιο Δημήτριο τὸν Μυροβλύτη, τὸν νεανία ποὺ ἔζησε στὸ κέντρο τῆς κοσμικῆς δόξας, μὲ δύναμη στρατιωτική καὶ προοπτικὴ καριέρας. Κι ὅμως, ἔμεινε ἐλεύθερος, ἀγωνίστηκε ἐναντίον τῆς εἰδωλολατρίας, ἔγινε μάρτυρας τῆς ἀληθείας. Οὔτε ὁ φόβος, οὔτε τὰ ἀξιώματα, οὔτε ἡ ἀπειλὴ θανάτου μπόρεσαν νὰ τὸν φυλακίσουν. Γι’ αὐτὸ καὶ ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ τὸν ἀνέδειξε μυροβλύτη, πηγὴ εὐλογίας καὶ ζωῆς.
Ὁ ἅγιος Δημήτριος μὲ τὸ μαρτύριό του ἀποδεικνύει ὅτι ἡ ἀληθινὴ ἐλευθερία δὲν βρίσκεται στὶς ἀπολαύσεις, ἀλλὰ στὴν ὁμολογία τοῦ Χριστοῦ. Ἐκεῖνος ποὺ ζεῖ μὲ τὸν Κύριο, ἀκόμα κι ἂν χάσει τὴν πρόσκαιρη ζωή, γίνεται κληρονόμος τῆς αἰωνίου.
Ἀδελφοί μου, ὁ Χριστὸς ἐλευθερώνει. Ὁ Χριστὸς δίνει ζωή.
Καὶ ὁ ἅγιος Δημήτριος εἶναι ὁ ζωντανὸς μάρτυρας ὅτι ἡ νεότητα μπορεῖ νὰ γίνῃ θυσία ἁγία, ἀγῶνας ὁμολογίας, δρόμος πρὸς τὴν Βασιλεία. Ἀς μὴν ἀφήνουμε τὶς λεγεῶνες τῆς ἐποχῆς μας νὰ φυλακίζουν τὰ παιδιά μας. Ἀλλὰ μὲ προσευχὴ, ἐπιμονὴ καὶ ἀγάπη, νὰ τὰ φέρνουμε στὰ πόδια τοῦ Χριστοῦ, ὅπου θὰ βροῦν ἐλπίδα καὶ φῶς.
Καὶ τότε, ὅπως ὁ ἄνθρωπος ποὺ θεραπεύθηκε στὴν χώρα τῶν Γαδαρηνῶν, ἔτσι καὶ ἐμεῖς θὰ μποροῦμε νὰ πορευθοῦμε στὴν κοινωνία καὶ νὰ διακηρύττουμε: «Ὅσα ἐποίησεν εἰς ἡμᾶς ὁ Ιησούς». Ἀμήν.
