Ἀδελφοί μου,
Στο σημερινό ἱερὸ Εὐαγγέλιο ὁ Χριστός μᾶς καλεί σὲ μιὰ κορυφή δύσκολη ἀλλὰ σωτήρια: νὰ ἀγαπᾶμε ὄχι μόνο τοὺς φίλους μας, ἀλλὰ καὶ τοὺς ἐχθρούς μας. Νὰ εὐεργετοῦμε ὄχι μόνο ὅσους μᾶς φέρθηκαν καλά, ἀλλὰ καὶ ὅσους μᾶς ἀδίκησαν. Νὰ δανείζουμε, νὰ προσφέρουμε, νὰ συγχωροῦμε χωρὶς νὰ ἀναμένουμε ἀνταπόδοση. Διότι αὐτὴ ἡ ἀγάπη δὲν εἶναι ἀνθρώπινο κατασκεύασμα, ἀλλὰ θείο χάρισμα.
Ὁ κόσμος γύρω μας, μᾶς μαθαίνει νὰ λειτουργοῦμε μὲ συμφέρον, μὲ ἀνταπόδοση, μὲ τὸ «σου δίνω και μου δίνεις». Ὁ Χριστὸς ὅμως φανερώνει ὅτι ἡ ἀγάπη αὐτή εἶναι ἐλλιπής, ψεύτικη, πρόσκαιρη.
Ἡ ἀληθινὴ ἀγάπη εἶναι ἀνιδιοτελὴς· δὲν μετράει κέρδη, δὲν κρατᾶει λογαριασμούς. Εἶναι ἀγάπη ποὺ ἀγκαλιάζει ἀκόμη καὶ τὸν ἐχθρό. Καὶ ἐδῶ ἀκριβῶς βρίσκεται τὸ μεγαλείο τοῦ Χριστιανοῦ: νὰ ἀνταποκρίνεται στὸ κακό μὲ καλό, στὸ μῖσος μὲ συγχώρεση, στὴν ἀχαριστία μὲ ἐλεημοσύνη.
Πράγματι όμως, δὲν εἶναι καθόλου εὔκολο αυτό. Πολλές φορὲς πληγωνόμαστε, ἀδικούμαστε, νιώθουμε τὴν ἀνάγκη νὰ ἀντιδράσουμε. Ὅμως ὁ Χριστὸς ἀπὸ τὸν Σταυρὸ μᾶς ἔδειξε τὸ μέτρο τῆς τελειότητας: «Πάτερ, ἄφες αὐτοῖς· οὐ γὰρ οἴδασι τί ποιοῦσι». Αὐτὸ τὸ πνεῦμα μᾶς καλεί νὰ ἀποκτήσουμε. Διότι ὅταν ἀγαπᾶμε ἔτσι, δὲν μοιάζουμε σὲ κανέναν ἄνθρωπο, ἀλλὰ στὸν ἴδιο τὸν Θεό. Καθώς ὁ Χριστὸς λέει: «Γίνεσθε οὖν οἰκτίρμονες, καθὼς καὶ ὁ Πατὴρ ὑμῶν οἰκτίρμων ἐστί».
Ἰδιαίτερα οἱ νέοι μας, ποὺ ζοῦν σὲ μιὰ κοινωνία σκληρή, γεμάτη ἀνταγωνισμό, χρειάζονται νὰ ἀνακαλύψουν αὐτὸ τὸ μυστικὸ τῆς ἀγάπης. Δὲν εἶναι δύναμη ἡ βία, οὔτε ἡ ἐκδίκηση. Δύναμη εἶναι νὰ ἔχεις καρδιὰ ποὺ συγχωρεῖ, νὰ μὴν παρασύρεσαι ἀπὸ τὸ ῥεῦμα τοῦ κόσμου, ἀλλὰ νὰ στέκεσαι ἀγωνιστικά, δείχνοντας ὅτι ὁ δρόμος τοῦ Χριστοῦ εἶναι ὁ δρόμος τῆς νίκης. Ἔτσι γίνεσαι ὄντως «υἱὸς Ὑψίστου».
Σήμερα ἡ Ἐκκλησία τιμᾷ και τὴ μνήμη μιας ακόμη αγίας που σχετίζεται με την ανιδιοτέλεια της αγάπης, τῆς Ἁγία Μεθοδία τῆν ἐν Κιμώλῳ, ποὺ ἔζησε ὡς μοναχὴ μὲ ἀσκητικὸ φρόνημα, ἐν κρυπτῷ ἀγῶνι, μὲ προσευχὴ καὶ ἀγάπη. Ἡ Ἁγία Μεθοδία δὲν ἀγωνίστηκε ἀπὸ τὸ κέντρο τῶν πραγμάτων, ἀλλὰ ἀπὸ τὴν ἡσυχία τοῦ κελλιοῦ της. Ὅμως ἐκεῖ, ἡ ἀγάπη της πρὸς τὸν Θεὸ καὶ πρὸς τοὺς ἀνθρώπους ἔγινε φῶς γιὰ ὅλο τὸ νησί, πηγὴ ἐνίσχυσης καὶ εὐλογίας. Μᾶς διδάσκει ὅτι ἡ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ δὲν χρειάζεται σκηνὴ, δὲν χρειάζεται φῶτα· χρειάζεται ταπείνωση, πίστη, ὑπομονή, προσευχή.
Ἀδελφοί μου, ἡ ἀγάπη ποὺ ζητᾶ ὁ Χριστός εἶναι δύσκολη, ἀλλὰ ἐφικτή. Δὲν εἶναι ὄνειρο οὔτε οὐτοπία. Εἶναι ὁ δρόμος τοῦ Σταυροῦ, ὁ δρόμος τῆς καθημερινῆς ὑπομονῆς, τῆς συγχωρήσεως, τῆς εὐσπλαγχνίας. Εἶναι ὁ δρόμος ποὺ μᾶς κάνει ὁμοίους μὲ τὸν Θεό. Ἂς ἀγωνιζόμαστε, λοιπόν, νὰ μὴν ἀγαπᾶμε μὲ μέτρο ἀνθρώπινο, ἀλλὰ μὲ μέτρο θεῖο. Ἂς δείξουμε ὅτι ὁ κόσμος ἀλλάζει ὄχι μὲ μῖσος, ἀλλὰ μὲ θυσιαστικὴ ἀγάπη.
Καὶ τότε θὰ γίνουμε ὄντως ὑιοὶ τοῦ Ὑψίστου, κατὰ χάριν θεοί, φορεῖς τοῦ ἐλέους καὶ τῆς εὐσπλαγχνίας Του. Ἀμήν.
