Η Υπεραγία Θεοτόκος αποτελεί για εμάς τους Ορθοδόξους το πρότυπο του θεωμένου ανθρώπου, αυτού που επισκιάστηκε από την χάρη του Θεού, συγκατένευσε σ’ αυτήν και ανέκτησε την προπτωτική κατάσταση, επανήλθε δηλαδή στη γνήσια κοινωνία με το Θεό, τον συνάνθρωπο και τον κόσμο, γενόμενη «μητέρα της Ζωής». Τούτο φαίνεται σε κάθε πτυχή της εν τω κόσμω ζωής της, αλλά και κατά την κοίμηση και μετάστασή της εις ουρανούς.

Για την Υπεραγία Θεοτόκο η ζωή δεν εξαντλήθηκε στο βιολογικό και το κοινωνικό μέρος. Έζησε όπως όλοι οι άνθρωποι και πέθανε όπως όλοι οι άνθρωποι, ταυτοχρόνως όμως υπερέβη τα ανθρώπινα δεδομένα. Γεννήθηκε παρά πάσαν ανθρωπίνη ελπίδαν, καθώς οι γονείς της ήταν γέροντες και η μητέρα της στείρα. Από την ηλικία των τριών ετών αφιερώθηκε στο Ναό του Σολομώντος. Ζωή της ήταν η διακονία του Θεού στα Άγια των Αγίων. Η τροφή της υλική, δώρο όμως του Θεού, σταλμένο καθημερινά από έναν Άγγελο, καθώς η παράδοσή μας αναφέρει. Μνηστεύεται, όπως κάθε κοπέλα της εποχής της, γεννά, αλλά παραμένει και «προ τόκου και κατά τον τόκο και μετά τον τόκο παρθένος», διότι υπερβαίνει την σαρκικότητα των ανθρωπίνων σχέσεων. Ακολουθεί τον Υιό της, όχι μόνο ως μητέρα Του, αλλά και ως μαθήτρια  Του. Και πεθαίνει, αλλά δεν υφίσταται την φθορά του ανθρωπίνου σώματος, καθώς μεθίσταται στους ουρανούς.

Η Υπεραγία Θεοτόκος εγκαινιάζει μία πραγματικά νέα εποχή στη σχέση του ανθρώπου με το Θεό. Τώρα δεν κυριαρχεί το εγώ, η αποτυχία της αμαρτίας, η μετάθεση της ευθύνης, η φιληδονία, αλλά η υπακοή στην αγάπη του Θεού, όσο κι αν φαίνεται δύσκολη. Στη ζωή της δεν προηγείται ο άνθρωπος, αλλά ο Θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός, Τον οποίο κυοφορεί, αγιάζεται δια της κοινωνίας μαζί Του και δεν Τον εγκαταλείπει ούτε στο Σταυρό και τον Τάφο. Η σχέση αυτή όμως δεν την εγκλωβίζει στην υπερηφάνια και την αυτάρκεια. Παραμένει μαζί με τους Αποστόλους στα βήματα της πρώτης Εκκλησίας και προσφέρει την ελπίδα σε όλους. Και όταν έρχεται η στιγμή να εγκαταλείψει τον κόσμο, βιώνει τον θάνατο ως τη χαρά της εκ νέου συναντήσεως και κοινωνίας με τον Υιό και Θεό της και τον νικά.

Τα σύγχρονα πρότυπα φαίνεται σα να μην έχουν επηρεασθεί από αυτή τη νέα εποχή που σηματοδότησε η μορφή της Υπεραγίας Θεοτόκου. Ακόμη κυριαρχούμαστε από τον θάνατο και τις μορφές που αυτός λαμβάνει στη ζωή μας. Λόγω της προόδου μας αδιαφορούμε για την κοινωνία μας με το Θεό. Κέντρο του πολιτισμού μας ο άνθρωπος και τα δικαιώματά του. Η υπακοή στο λόγο του Θεού και του Ευαγγελίου θεωρείται μεσαιωνισμός. Η νέα εποχή ταυτίζεται με τον εντυπωσιασμό του θεάματος, την πανσπερμία των θρησκειών, τον καταναλωτισμό της παγκοσμιοποιήσεως. Και το ανθρώπινο «εγώ» ουδέποτε ικανοποιείται. Διαλύει σπίτια και οικογένειες, περιθωριοποιεί τον συνάνθρωπο, μολύνει το περιβάλλον, πολεμά για τα συμφέροντα, τρομοκρατεί δικαίους και αδίκους.

Σ’ αυτόν τον κόσμο που δεν μπορεί να υπερβεί τον εγωκεντρισμό, η Υπεραγία Θεοτόκος υπενθυμίζει την Αλήθεια, αλλά και πρεσβεύει για να λυτρωθούν εκ του θανάτου οι ψυχές μας. Γιατί εκεί οδηγεί η άρνηση της κοινωνίας με το Θεό, δηλαδή η αμαρτία. Και η Παναγία μας, η οποία παραμένει και εν τω ουρανώ μητέρα όλων των ανθρώπων, δεν παύει αδιαλείπτως να προσεύχεται στο Θεό για εμάς και να περιμένει την επιστροφή μας σ’ αυτό το πρότυπο ζωής το οποίο η ίδια εγκαινίασε. Της υπακοής στα δικαιώματα του Θεού πάνω στον άνθρωπο, δηλαδή της αγάπης που επαναφέρει στη γνήσια κοινωνία και σώζει. Η επίκληση της πρεσβείας της ας αποτελέσει για όλους μας την αφετηρία μιας νέας προσπάθειας να συναντήσουμε στη ζωή μας τον Υιό και Θεό της και να λυτρωθούμε. Χρόνια Πολλά και ευλογημένα σε όλους!