Κήρυγμα Κυριακής Ζ’ Λουκά (7-11-2021)
«Καὶ πεσὼν παρὰ τοὺς πόδας τοῦ Ἰησοῦ παρεκάλει αὐτὸν εἰσελθεῖν εἰς τὸν οἶκον αὐτοῦ»
Αγαπητοί μου αδελφοί,
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη συμφορά από το να βλέπει κανείς το παιδί του να πεθαίνει. Κανένας δεν μπορεί να νιώσει τον πόνο και την απελπισία αυτή, παρά μόνον οι γονείς, ο πατέρας και η μάνα που ζουν αυτό το γεγονός. Σ’ αυτήν ακριβώς την κατάσταση βρίσκεται ο Ιάειρος, ο αρχηγός της Συναγωγής. Βλέπει την μικρή θυγατέρα του να πεθαίνει· ο πόνος και η απελπισία τον κυριεύουν, δεν έχει άλλο σπλάχνο από αυτό και το χάνει.
Του μένει όμως μια χαραμάδα ελπίδας που πρέπει να την αξιοποιήσει. Το όνομα του Ιησού είναι γνωστό, έμαθε ότι κάνει θαύματα, θεραπεύει αρρώστους, δαιμόνια βγάζει, παράλυτους επαναφέρει, νεκρούς εγείρει, προσφάτως έχει μάθει για τον υιό της χήρας της Ναΐν. Τι και αν είναι κι αυτός αρχισυνάγωγος; τι και αν το αξίωμά του δεν του επιτρέπει; Τι κι αν οι πατριώτες του Ιουδαίοι και το θρησκευτικό κατεστημένο δεν τον «πάνε» καθόλου τον Ιησού γιατί τους χαλάει τα σχέδια;
Αυτός γνωρίζει ότι μόνον αν ο Χριστός μπει στο σπίτι του θα σωθεί η κόρη του. Η μόνη σωτηρία του παιδιού και του σπιτιού είναι ο Ιησούς. Τρέχει, τον συναντά πέφτει στα πόδια Του και τον παρακαλεί, ο Κύριος ανταποκρίνεται στο κάλεσμα. Και πότε αλήθεια ο Χριστός μας δεν ανταποκρίνεται στις δικές μας προσκλήσεις; Ο ίδιος δεν λέγει «κρούετε και θα σας ανοίξω, ζητάτε και θα βρείτε»; Μπαίνει στο σπίτι του αρχισυναγώγου Ιαείρου και γίνεται το θαύμα, η νεκρή κόρη επανέρχεται στην ζωή και μαζί η σωτηρία της οικογένειας.
Να ένα θέμα που ίσως σήμερα χρειάζεται να πούμε δύο τρείς σκέψεις χρήσιμες, παίρνοντας αφορμή από αυτό το γεγονός. Η παρουσία του Χριστού στο σπίτι του Ιαείρου γίνεται πηγή ευτυχίας. Πώς όμως μπήκε ο Χριστός στο σπίτι; Κατόπιν θερμής παρακλήσεως των γονέων. Τότε το σπίτι μετατράπηκε σε πηγή ευτυχίας, η θλίψη μετεβλήθη σε ανείπωτη χαρά, η σωτηρία παίρνει την θέση της στις καρδιές των ανθρώπων της οικογενείας.
Αυτό συμβαίνει σε κάθε οικογένεια που θέλουν ο Χριστός να γίνεται σύνοικος του σπιτιού τους. Ποτέ δεν παραβιάζει θύρες όμως. Ο Χριστός ομολογουμένως ολόψυχα δέχεται την πρόσκληση από τους συζύγους και φέρνει την ευτυχία. Πως; Κατ’ αρχήν με το ευλογημένο μυστήριο του Γάμου. Αυτό το μέγα που ενώνει τους δύο ανθρώπους,
τον άνδρα και την γυναίκα, σε μια σάρκα, σε μια ζωή. Πόσο δύσκολη είναι η ένωση αυτή μεταξύ δύο ανθρώπων μέχρι χθες ξένων και ίσως παντελώς αγνώστων.
Ενώνουν τις ζωές τους δια της αγάπης με προοπτική ολόκληρης ζωής. Θα αντέξει αυτή η αγάπη; Θα αντέξει αυτή η μεταξύ τους πίστη; Πόσα προβλήματα στην πορεία αναφύονται, πόσοι πόνοι και δράματα, πόσα απρόβλεπτα γεγονότα; Πόσοι πειρασμοί και προκλήσεις; Πολλές φορές κλονισμός μεγάλος. Μήπως χρειάζεται και κάτι άλλο και αυτό είναι η πίστη στον Θεό; Έχει μπει στο σπίτι ο Χριστός; Ή έχει μείνει απ’ έξω που απλά χτυπά και κανείς δεν του ανοίγει; Γι αυτό σήμερα η οικογένεια περνά σοβαρή κρίση. !
Η αγάπη του Χριστού να κυριαρχεί στις ψυχές των συζύγων ώστε να εκδηλώνεται με αλληλοσεβασμό, με αλληλοπαραχώρηση, με υπομονή και αγάπη. Όταν ο σύζυγος γνωρίζει τις υποχρεώσεις του και η σύζυγος της δικές της. Ο καθένας να ανταποδίδει την ανάλογη εκτίμηση στον άλλον. Ο Απ. Παύλος μας λέει «ας φροντίζουμε ο ένας τον άλλο παροτρύνοντας τον στην αγάπη και στα καλά έργα». Άνθρωποι είμαστε και λάθη πάντα θα γίνονται, όμως να μην τραυματίζεται η αγάπη.
Μέσα σε ένα τέτοιο οικογενειακό περιβάλλον που ο Χριστός θα κυβερνά, θα υπάρχει η ευλογία και παράδειγμα στα παιδιά, που σαν ευλογημένος καρπός θα προέλθουν από αυτήν την ευλογημένη ένωση, και έτσι θα ολοκληρώνεται η ευτυχία. Μεγάλη δωρεά τα παιδιά! Όμως απαιτείται κόπος, φροντίδα, διαπαιδαγώγηση.
Το παιδί χρειάζεται υπομονή και παράδειγμα. Είναι όπως το σφουγγάρι, σ’ όποιο υγρό και αν το βουτήξεις θα τραβήξει. Λάδι, ξύδι, νερό; Έτσι και το παιδί ό,τι το μάθουμε, ό,τι βλέπει και ζει μέσα στο σπίτι, αναλόγως θα διαμορφώσει και τον χαρακτήρα του. Γι αυτό αδελφοί μου, ας αφήσουμε τον Χριστό να μπεί στο σπίτι μας, ας του ανοίξουμε, ας τον κάνουμε κυβερνήτη. Ας αφήσουμε τα παιδιά μας να πάνε κοντά Του. «Ἄφετε τὰ παιδία ἐλθεῖν πρός με». Είναι η μόνη σταθερή αξία ο Χριστός μας μέσα σε μια κοινωνία σαθρή, χωρίς θεμέλιο και χωρίς προοπτική του μέλλοντος· είναι η μόνη ελπίδα. Αμήν.
