ΚΑΤΑΝΥΚΤΙΚΟΣ ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ Δ΄ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΝΗΣΤΕΙΩΝ

Εἰς τό Κύριε ἐκέκραξα.

Στιχ. Κατανυκτικά. Ἦχος γ΄

Ἑσπερινὸν ὕμνον, προσφέρομέν σοι Χριστέ, μετὰ θυμιάματος, καὶ ὠδῶν πνευματικῶν, ἐλέησον, Σωτὴρ, τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Σῶσόν με Κύριε ὁ Θεός μου, σὺ γὰρ πάντων ἡ σωτηρία· ὁ κλύδων με τῶν παθῶν ἐκταράττει, καὶ τὸ βάρος τῶν ἀνομιῶν με βυθίζει, δός μοι χεῖρα βοηθείας, καὶ πρὸς φῶς ἀνάγαγέ με κατανύξεως, ὡς μόνος εὔσπλαγχνος, καὶ φιλάνθρωπος.

Τὸν διεσπαρμένον μου νοῦν συνάγαγε Κύριε, καὶ τὴν χερσωθεῖσάν μου καρδίαν καθάρισον, ὡς τῷ Πέτρῳ διδούς μοι μετάνοιαν, ὡς τῷ Τελώνῃ στεναγμόν, καὶ ὡς τῇ Πόρνῃ δάκρυα, ἵνα μεγάλῃ τῇ φωνῇ κραυγάζω σοι, ὁ Θεὸς σῶσόν με, ὡς μόνος εὔσπλαγχνος καὶ φιλάνθρωπος.

Πολλάκις τὴν ὑμνωδίαν ἐκτελῶν, εὑρέθην τὴν ἁμαρτίαν ἐκπληρῶν, τῇ μὲν γλώττῃ ᾄσματα φθεγγόμενος, τῇ δὲ ψυχῇ ἄτοπα λογιζόμενος, ἀλλ’ ἑκάτερα διόρθωσον Χριστὲ ὁ Θεός, διὰ τῆς μετανοίας, καὶ ἐλέησόν με.

Ποίημα τοῦ κυρίου Ἰωσήφ.

Ἦχος γ΄.  Μεγάλη του Σταυροῦ σου.

Μεγίστους ἐν καιρῷ, πιστοὶ ἐπιδειξώμεθα, τῆς ἐγκρατείας πόνους, ὅπως μεγίστης δόξης ἐπιτύχωμεν ἐλέει τοῦ μεγάλου Θεοῦ καὶ Βασιλέως, ἀπολυτρούμενοι, τῆς φλογὸς τῆς γεέννης.

Τὸν χρόνον τῆς Νηστείας νῦν ὑπερμεσάσαντες, ἀρχὴν ἐνθέου δόξης, σαφῶς ἐπιδειξώμεθα, καὶ εἰς τέλος ἐναρέτου πολιτείας, φθάσαι θερμῶς σπεύσωμεν, ὅπως ληψώμεθα τὴν τρυφὴν τὴν ἀγήρω.

Ἕτερον τοῦ κυρίου Θεοδώρου.

Ἦχος βαρύς.  Καταφρονήσαντες πάντων.

Ὑπερμεσάσαντες ταύτην τὴν ἱεράν τῆς Νηστείας περίοδον, πρὸς τὸ μέλλον ἐν χαρᾷ, διευθυδρομήσωμεν, εὐποιΐας ἐλαίῳ, τὰς ψυχὰς ἀλειφόμενοι· ὅπως ἀξιωθῶμεν Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ ἡμῶν, καὶ τὰ θεῖα Παθήματα, προσκυνῆσαι, προφθᾶσαι, καὶ τὴν φρικτὴν καὶ ἁγίαν Ἀνάστασιν.

Στιχηρὰ Μηναίου.

Τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρὸς ἡμῶν Βασιλείου, Ἐπισκόπου Παρίου.
Ἦχος δ’. Ἔδωκας σημείωσιν

Ἡλίου φαιδρότερον, λελαμπρυσμένη ἡ μνήμη σου, τοῖς πιστοῖς ἐξανέτειλε, τὴν κτίσιν φωτίζουσα, θείαις φρυκτωρίαις, Βασίλειε μάκαρ, καὶ παθημάτων τὴν ἀχλύν, καὶ τῶν δαιμόνων σκότος διώκουσα· διὸ σε μακαρίζομεν, καὶ ἐτησίως γεραίρομεν, τὴν ἁγίαν σου κοίμησιν, τὸν Σωτῆρα δοξάζοντες.

Βέλει τῷ τῶν λόγων σου, παρανομούντων συστήματα, παμμακάριστε ἔτρωσας· φωνὴν ὅθεν ἔδωκαν, οὐρανῶν νεφέλαι, χοροὶ Ἀσωμάτων, συνεπεκρότησαν χαρᾷ, τῶν σῶν ἀγώνων τὴν καρτερότητα· διὸ ἐπαγαλλόμενοι, πίστει σὺν τούτοις τιμῶμέν σε, ὡς φωστῆρα παγκόσμιον, πρεσβευτὴν ὡς θερμότατον.

Σοφῶς ἀντικτώμενος, τῶν ἐπὶ γῆς τὰ οὐράνια, καὶ ῥεόντων τὰ ἄρρευστα, φθαρτῆς τε τὴν ἄφθαρτον, ἀντηλλάξω δόξαν, καὶ ἀντ᾽ ἐξορίας, καὶ πολυτρόπων πειρασμῶν, τὰ ὑπὲρ λόγον Θεοῦ βασίλεια, ἐν οἷς καὶ ἀγαλλόμενος, σὺν Ἀσωμάτοις Βασίλειε, ὑπὲρ πάντων ἱκέτευε, τῶν πιστῶς εὐφημούντων σε.

Δόξα… Καὶ νῦν… Θεοτοκίον

Ἄνθρακα κυήσασα, ὃν Ἡσαΐας τεθέαται, τῇ λαβίδι τὸ πρότερον, φρικτῶς ὑπεδέξατο, χρόνων δ’ ἐπ’ ἐσχάτων, ἐκ σοῦ Θεοτόκε, σάρκα ὀφθέντα καὶ βροτῶν, τὰ πάθη πάντα ἀποκαθαίροντα, πυρὶ τῷ τῆς Θεότητος, τὰς ἁμαρτίας κατάφλεξον, τὰς ἐμὰς Θεονύμφευτε, καὶ παντὸς ῥύπου πλῦνόν με.

Φῶς ἱλαρόν…

Προκείμενον

Ἦχος πλ. δ΄.

Μή ἀποστρέψῃς τό πρόσωπόν σου ἀπό τοῦ παιδός σου, ὅτι θλίβομαι∙ ταχύ ἐπάκουσόν μου∙ πρόσχες τῇ ψυχῇ μου, καί λύτρωσαι αὐτήν.

Στίχ. Ἡ σωτηρία σου ὁ Θεός ἀντιλάβοιτό μου.

Στίχ. Ἰδέτωσαν πτωχοί, καί ἐφρανθήτωσαν.

Μή ἀποστρέψης τό πρόσωπόν σου ἀπό τοῦ παιδός σου…

Ἐκτενής, Καταξίωσον Αἰτήσεις Ἱερέως…

Ἀπόστιχα.

Ἦχος βαρύς.

Ὁ τὸν ἀμπελῶνα φυτεύσας, καὶ τοὺς ἐργάτας καλέσας, ἐγγὺς ὑπάρχει Σωτήρ· δεῦτε οἱ τῆς Νηστείας ἀγωνισταί, μισθὸν ἀπολαύσωμεν, ὅτι πλούσιος ὑπάρχει, ὁ δοτὴρ καὶ ἐλεήμων· μικρὸν ἐργασάμενοι, κομισώμεθα, τὸ τῆς ψυχῆς ἔλεος.

Στίχ. Πρός σέ ἦρα τούς ὀφθαλμούς μου, τόν κατοικοῦντα ἐν τῷ οὐρανῷ. Ἰδού, ὡς ὀφθαλμοί δούλων εἰς χεῖρας τῶν κυρίων αὑτῶν, ὡς ὀφθαλμοί παιδίσκης εἰς χεῖρας τῆς κυρίας αὑτῆς, οὕτως οἱ ὀφθαλμοί ἡμῶν πρός Κύριον τόν Θεόν ἡμῶν, ἕως οὗ οἰκτειρήσαι ἡμᾶς.

Ἕτερον Ἰδιόμελον.  Ποίημα Στεφάνου.

Ἦχος πλ. β’.

Λησταῖς λογισμοῖς, περιπεσὼν ὁ Ἀδάμ, ἐκλάπη τὸν νοῦν, τραυματισθεὶς τὴν ψυχήν, καὶ ἔκειτο γυμνὸς ἀντιλήψεως· οὔτε Ἱερεὺς ὁ πρὸ τοῦ νόμου προσέσχεν αὐτῷ· οὔτε Λευϊτης ὁ μετὰ τὸν νόμον ἐπεῖδεν αὐτόν· εἰμὴ σὺ ὁ παραγενόμενος Θεός, οὐκ ἐκ Σαμαρείας, ἀλλ’ ἐκ τῆς Μαρίας Θεοτόκου· Κύριε δόξα σοι.

Στίχ.  Ἐλέησον ἡμᾶς, Κύριε, ἐλέησον ἡμᾶς, ὅτι ἐπί πολύ ἐπλήσθημεν ἐξουδενώσεως, ἐπί πλεῖον ἐπλήσθη ἡ ψυχή ἡμῶν. Τό ὄνειδος τοῖς εὐθυνοῦσι, καί ἡ ἐξουδένωσις τοῖς ὑπερηφάνοις.

Μαρτυρικόν. Ἦχος ὁ αὐτός.

Οἱ Μάρτυρές σου Κύριε, οὐκ ἠρνήσαντο σέ, οὐκ ἀπέστησαν ἀπὸ τῶν ἐντολῶν σου· ταῖς αὐτῶν πρεσβείαις ἐλέησον ἡμᾶς.

Δόξα, καί νῦν. Θεοτόκιον. Ἦχος ὁ αὐτός.

Ἀρχαγγελικῶς ἀνυμνήσωμεν πιστοί, τὴν οὐράνιον Παστάδα, καὶ Πύλην σφραγισθεῖσαν ἀληθῶς· Χαῖρε δι’ ἧς ἀνεβλάστησεν ἡμῖν, ὁ Σωτὴρ τῶν ἁπάντων, Χριστὸς ὁ ζωοδότης καὶ Θεός· κατάβαλε Δέσποινα τοὺς ἀθέους τυράννους ἐχθροὺς ἡμῶν, τῇ χειρί σου Ἄχραντε, ἡ ἐλπὶς Χριστιανῶν.

Νῦν ἀπολύεις. Τρισάγιον…

Ἦχος πλ. α΄.

Θεοτόκε Παρθένε, Χαῖρε κεχαριτωμένη Μαρία∙ ὁ Κύριος μετά σοῦ∙ εὐλογημένη, σύ ἐν γυναιξί, καί εὐλογημένος ὁ καρπός τῆς κοιλίας σου, ὅτι Σωτῆρα ἔτεκες τῶν ψυχῶν ἡμῶν.

Βαπτιστά τοῦ Χριστοῦ, πάντων ἡμῶν μνήσθητι, ἵνα ρυσθῶμεν τῶν ἀνομιῶν ἡμῶν∙ σοί γάρ ἐδόθη χάρις πρεσβεύειν ὑπέρ ἡμῶν.

Δόξα.

Ἱκετεύσατε ὑπέρ ἡμῶν, ἅγιοι Ἀπόστολοι, καί Ἅγιοι Πάντες, ἵνα ρυσθῶμεν κινδύνων καί θλίψεων∙ ὑμᾶς γάρ θερμούς προστάτας, πρός τόν Σωτῆρα κεκτήμεθα.

Καί νῦν. Θεοτόκιον.

Ὑπό τήν σήν εὐσπλαγχνίαν καταφεύγομεν, Θεοτόκε∙ τάς ἡμῶν ἱκεσίας, μή παρίδῃς ἐν περιστάσει∙ ἀλλ’ ἐκ κινδύνων λύτρωσαι ἡμᾶς, μόνη Ἁγνή, μόνη εὐλογημένη.

Κύριε ἐλέησον, μ΄

Ὁ Ἱερεύς.

Ὁ ὤν εὐλογητός Χριστός ὁ Θεός ἡμῶν πάντοτε, νῦν καί ἀεί, καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων.

Ἐπουράνιε Βασιλεῦ, τήν Πίστιν στήριξον∙ τά ἔθνη πράυνον: τόν κόσμον εἰρήνευσον∙ τήν ἁγίαν Ἐκκλησίαν, πόλιν, νήσον καί Ἱεράν Μητρόπολιν ταύτην καλῶς διαφύλαξον∙ τούς προαπελθόντας πατέρας καί ἀδελφούς ἡμῶν ἐν σκηναῖς Δικαίων τάξον∙ καί ἡμᾶς ἐν μετανοίᾳ καί ἐξομολογήσει παράλαβε, ὡς ἀγαθός καί φιλάνθρωπος.

Κύριε καί Δέσποτα τῆς ζωῆς μου, πνεῦμα ἀργίας, περιεργίας, φιλαρχίας καί ἀργολογίας, μή μοι δῷς.

Πνεῦμα δέ σωφροσύνης, ταπεινο-φροσύνης, ὑπομονῆς, καί ἀγάπης χάρισαί μοι τῷ σῷ δούλῳ.

Ναί, Κύριε Βασιλεῦ, δώρησαί μοι τοῦ ὁρᾷν τά ἐμά πταίσματα, καί μή κατακρίνειν τόν ἀδελφόν μου∙ ὅτι εὐλογητός εἶ εἰς τούς αἰώνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

Ἦχος β΄.

Ὅτε ἐκ τοῦ ξύλου σέ νεκρόν

Πάντων, προστατεύεις Ἀγαθή, τῶν καταφευγόντων ἐν πίστει, τῇ κραταιᾷ σου χειρί∙ ἄλλην γάρ οὐκ ἔχομεν, ἁμαρτωλοί πρός Θεόν, ἐν κινδύνοις καί θλίψεσιν, ἀεί μεσιτείαν, οἱ κατακαμπτόμενοι, ὑπό πταισμάτων πολλῶν. Μῆτερ τοῦ Θεοῦ τοῦ Ὑψίστου∙ ὅθεν σοι προσπίπτομεν∙ Ῥῦσαι, πάσης περιστάσεως τούς δούλους σου.

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ

Εσπερινό ύμνο σου προσφέρουμε Χριστέ, μαζί με θυμίαμα και ωδές πνευματικές∙ ελέησε Σωτήρα τις ψυχές μας.

Σώσε με Κύριε Θεέ μου∙ διότι συ είσαι η σωτηρία όλων∙ η τρικυμία (το πέλαγος) των παθών με συνταράσσει και το βάρος των ανομιών με βυθίζει∙ δώσε μου χέρι βοηθείας και οδήγησέ με προς το φως της κατάνυξης ως μόνος εύσπλαγχνος και φιλάνθρωπος.

Το διασκορπισμένο μου νου συμμάζεψε (συγκέντρωσε), Κύριε, και την άγονη (σκληρή, ακαλλιέργητη) καρδιά μου καθάρισε, δίδοντάς μου, όπως στον Πέτρο, μετάνοια, όπως στον Τελώνη, στεναγμό, και όπως στην πόρνη, δάκρυα, για να κραυγάσω σε σένα με μεγάλη φωνή∙ Θεέ μου σώσε με ως μόνος εύσπλαγχνος  και φιλάνθρωπος.

Πολλές φορές την υμνωδία εκτελώντας (επληρώνοντας) βρέθηκα να εκπληρώνω (εκτελώ μέχρι τέλους) την αμαρτία, με τη γλώσσα μεν λέγοντας ψαλμούς, με την ψυχή δε σκεφτόμενος άτοπα∙ αλλά και τα δύο αυτά διόρθωσε, Χριστέ ο Θεός, με τη μετάνοια και ελέησέ με.

Κατά τον καιρό της εγκράτειας ας επιδείξουμε (ας παρουσιάσουμε ως δείγμα) πιστοί πάρα πολλούς μεγάλους κόπους, για να πετύχουμε, με το έλεος του μεγάλου Θεού και Βασιλιά πάρα πολύ μεγάλη δόξα απολυτρωνόμενοι από τη φλόγα της γέεννας.

Τώρα, αφού περάσαμε το μέσον της νηστείας, ας επιδείξουμε (παρουσιάσουμε) σαφώς αρχή θεόπνευστης δόξας και ας σπεύσουμε θερμά να φθάσουμε στο τέλος της ενάρετης ζωής για να λάβουμε την αγέραστη τρυφή (την επιτυχία που δεν γεράζει – καταστρέφεται).

Αφού φτάσαμε στο μέσον αυτής της ιερής περιόδου της νηστείας ας τρέξουμε κατ’ ευθείαν με χαρά προς το μέλλον, αφού αλείψουμε τις ψυχές με λάδι ευεργεσίας˙ ώστε να αξιωθούμε να προσκυνήσουμε και τα θεία Πάθη του Χριστού του Θεού μας και να προφθάσουμε (να προλάβουμε) και τη φρικτή και αγία Ανάσταση.

Πιο λαμπρή και από τον ήλιο εμφανίστηκε στους πιστούς η μνήμη σου και φωτίζει την κτίση με θεϊκά λαμπρά φώτα, μακάριε Βασίλειε, ενώ εκδιώκει την καταχνιά των παθών και το δαιμονικό σκοτάδι. Γι’  αυτό σε μακαρίζουμε και κάθε χρόνο  πανηγυρίζου-με την αγία μνήμη σου δοξάζοντας τον Σωτήρα.

Με τα βέλη των λόγων σου, μακάριε, τραυμάτισες τις παρατάξεις των παρανόμων. Γι’ αυτό μίλησαν τα σύννεφα του ουρανού και επικρότησαν με χαρά και οι χοροί των Ασωμάτων για την υπομονή των αγώ-νων σου. Έτσι με αγαλλίαση και με πίστη σε τιμάμε μαζί με αυτούς ως παγκόσμιο φωστήρα και ως θε-ρμό πρεσβευτή.

Με σοφία αντάλλαξες τα γήινα με τα ουράνια, τα ρευστά με τα αναλλοίωτα, τη φθαρτή δόξα με την άφθαρτη και την εξορία και τις ποικίλες δοκιμασίες με το υπέρλογο βασίλειο του Θεού, στο οποίο, χαρούμενος μαζί με τους Ασωμάτους, Βασίλειε, ικέτευε για όλους όσοι με πίστη σε δοξολογούν.

Γέννησες τον Άνθρακα, τον οποίο ο Ησαΐας είχε παλαιότερα δει και είχε με φόβο γευτεί με τη λαβίδα· στα νεότερα χρόνια από σένα Θεοτόκε αναφάνηκε με σάρκα και καθάρισε όλα τα πάθη των ανθρώπων, με τη φωτιά της Θεότητας, Θεονύμφευτε, κατάκαψε τις αμαρτίες και πλύνε με από κάθε ρύπο.

Μη αποστρέψεις το πρόσωπό σου από το παιδί σου, διότι στενοχωρούμαι (λυπούμαι ή βασανίζομαι)∙ αμέσως άκουσέ με (πρόσεξέ με)∙ δώσε προσοχή στην ψυχή μου (πρόσεξε την ψυχή μου) και λύτρωσέ την (ελευθέρωσέ την).

Η σωτηρία σου, Θεέ, είθε να με προστατεύσει ( να με βοηθήσει).

Ας δουν οι φτωχοί και ας χαρούν (ευχαριστηθούν).

Μη αποστρέψεις το πρόσωπό σου από το παιδί σου…

Αυτός που φύτεψε τον αμπελώνα και κάλεσε τους εργάτες, βρίσκεται κοντά, Σωτήρα˙ ελάτε οι αγωνιστές της νηστείας ας απολαύσουμε το μσθό, διότι είναι πλούσιος αυτός που τον δίδει και ελεήμονας˙ αφού εργαστήκαμε λίγο θα αποκομίσουμε το έλεος της ψυχής.

Σε σένα που κατοικείς στον ουρανό σήκωσα τα μάτια μου. Να, όπως τα μάτια των δούλων στα χέρια των κυρίων τους, όπως τα μάτια της υπηρέτριας (δούλης) στα χέρια της κυρίας της, έτσι τα μάτια μας (στρέφονται) προς τον Κύριο το Θεό μας μέχρις ότου μας λυπηθεί (ευσπλαχνιστεί).

Αφού ο Αδάμ έπεσε πάνω σε ληστές λογισμούς εξαπατήθηκε κατά το νου αφού τραυματίστηκε στην ψυχή και βρισκόταν γυμνός προστασίας (έμεινε απροστάτευτος, αβοήθητος)˙ ούτε ο ιερέας πριν από το Μωσαϊκό νόμο του έδισε προσοχή (τον πρόσεξε)˙ ούτε ο Λευίτης μετά το νόμο τον παρατήρησε (τον είδε)˙ εκτός από σένα, το Θεό, που ήλθες για βοήθεια, όχι από τη Σαμάρεια αλλά από τη Θεοτόκο Μαρία˙ Κύριε, δόξα σε σένα.

Ελέησέ μας, Κύριε, ελέησέ μας, γιατί πάρα πολύ εξουδενωθήκαμε (εξευτελιστήκαμε), πάρα πολύ χόρτασε η ψυχή μας τον εξευτελισμό (την κοραϊδία) των αλαζόνων και την καταφρόνια (περιφρόνηση) των εγωϊστών (υπεροπτικών).

Οι μάρτυρές σου, Κύριε, δεν σε αρνήθηκαν, δεν απομακρύνθηκαν από τις εντολές σου˙ με τις πρεσβείες αυτών ελέησέ μας.

Ας ανυμνήσουμε πιστοί κατά τρόπον Αρχαγγελικό (όπως οι Αρχάγγελοι) τον ουράνιο νυφικό θάλαμο και την Πύλη που πραγματικά σφραγίστηκε˙ Χαίρε συ δια της οποίας εβλάστησε εκ νέου σε μας (για χάρη μας) ο Σωτήρας των απάντων, ο Χριστός, που δίνει ζωή, και Θεός˙ κατανίκησε, Δέσποινα, τους άθεους τυράννους εχθρούς μας, με το χέρι σου, Άχραντε, η ελπίδα των Χριστιανών.

Θεοτόκε Παρθένε, Χαίρε κεχαριτωμένη Μαρία∙ ο Κύριος είναι μαζί σου∙ ευλογημένη είσαι συ μεταξύ των γυναικών και ευλογημένος ο καρπός της κοιλίας σου, διότι γέννησες τον Σωτήρα των ψυχών μας.

Βαπτιστή του Χριστού, θυμήσου όλους εμάς, ώστε να λυτρωθούμε (να σωθούμε ή να θεραπευτούμε) από τις ανομίες μας (παρανομίες μας) διότι σε σένα δόθηκε η χάρη να πρεσβεύεις για μας.

Παρακαλέσατε για μας, Άγιοι Απόστολοι και Άγιοι Πάντες, ώστε να λυτρωθούμε (να σωθούμε) από κινδύνους και θλίψεις∙ διότι εσάς θερμούς προστάτες προς τον Κύριο έχουμε αποκτήσει.

Κάτω από τη δική σου ευσπλαγχνία καταφεύγουμε, Θεοτόκε∙ τις ικεσίες μας (τις παρακλήσεις μας) μην παραβλέψεις (καταφρονήσεις) όταν βρισκόμαστε σε περίσταση (σε δύσκολη θέση)∙ αλλά λύτρωσέ μας (ελευθέρωσέ μας) από τους κινδύνους, συ που είσαι η μόνη Αγνή, η μόνη ευλογημένη

Αυτός που είναι ευλογημένος ο Χριστός ο Θεός μας, πάντοτε, τώρα και αιωνίως και στους απεράντους αιώνες.

Επουράνιε βασιλιά∙ την πίστη στήριξε∙ τα έθνη καταπράυνε (μαλάκωσε)∙ τον κόσμο ειρήνευσε∙ την Αγία Εκκλησία, την πόλη, τη νήσο, την Ιερή Μητρόπολη αυτή διαφύλαξέ τη καλά∙ τους πατέρες και αδελφούς μας που έχουν απέλθει (κοιμηθεί) προ καιρού (που απήλθαν ή αναχώρησαν πρώτοι), κατάταξε στις σκηνές των δικαίων και εμάς παράλαβε με μετάνοια και εξομολόγηση ως αγαθός και φιλάνθρωπος.

Κύριε και αρχηγέ της ζωής μου, μη μου δώσεις πνεύμα (διάθεση) οκνηρίας (απραξίας), περιεργείας και αργολογίας.

Αλλά χάρισε σε μένα το δούλο σου πνεύμα (διάθεση) σωφροσύνης, ταπεινοφροσύνης, υπομονής και αγάπης.

Ναι, Κύριε βασιλιά, χάρισέ μου τη διάθεση να βλέπω τα δικά μου πταίσματα και να μη κατακρίνω τον αδελφό μου. (Και τα ζητώ από Σένα) διότι είσαι ευλογημένος στους απεράντους αιώνες. Γένοιτο (είθε).

Ώ Αγαθή (Θεοτόκε) προστατεύεις όλους εκείνους που με πίστη καταφεύγουν στη (βοήθεια που προσφέρει) η πανίσχυρη χείρα Σου∙ (διότι) άλλη δυνατότητα συνεχούς διαμεσολαβήσεως στον Θεό σε ώρες κινδύνων και θλίψεων δεν έχουμε (εκτός από Σένα) εμείς οι αμαρτωλοί που λυγίζουμε υπό το βάρος των αμαρτιών μας∙ γι’ αυτό προσπίπτουμε στα πόδια σου (ικετευτικά και Σε παρακαλούμε) ώ Μητέρα του Υψίστου Θεού∙ Λύτρωσε από κάθε ανάγκη (εμάς) τους δούλους σου.