“Σού λείπει ακόμα ένα” [Κυριακή ΙΓ Λουκά] (24.11.2019)

Η περικοπή από το κατά Λουκάν Ευαγγέλιο που ακούσαμε σήμερα, αδελφοί χριστιανοί, μάς διηγείται μια συνάντηση που είχε ο Χριστός με έναν νεαρό νομικό, ο οποίος για να πειράξει τον Ιησού, τον ρώτησε: – Δάσκαλε αγαθέ, τί να κάνω για να κληρονομήσω την αιώνιο ζωή; – Τί με λες αγαθό; αποκρίθηκε ο Χριστός, ουδείς αγαθός, παρά μόνο ένας, ο Θεός. Γνωρίζεις τις εντολές: μη μοιχεύσεις, μη φονεύσεις, μην κλέψεις, μην ψευδομαρτυρήσεις, τίμα τον πατέρα σου και την μητέρα σου. – Όλα αυτά τα έχω τηρήσει από παιδί, είπε εκείνος. – Σού λείπει ακόμα ένα, τού λέει ο Χριστός, πούλησε τα υπάρχοντά σου και σκόρπισέ τα στους φτωχούς και θα έχεις θησαυρούς στον ουρανό και ακολούθησέ με. ταν άκουσε Ὀ αυτά ο νεαρός λυπήθηκε πολύ, γιατί ήταν πολύ πλούσιος.

Είδε ο Χριστός ότι λυπήθηκε και σχολίασε: – Πόσο δύσκολα θα εισέλθουν στη βασιλεία του Θεού όσοι έχουν χρήματα! Γιατί είναι πιο εύκολο να περάσει η γκαμήλα μέσα από την τρύπα της βελόνας, παρά να εισέλθει ο πλούσιος στην βασιλεία του Θεού. – Και ποιός δύναται να σωθεί; ρώτησαν αυτοί που άκουγαν. – Τα αδύνατα για τους ανθρώπους, είναι δυνατά για τον Θεό. Ίσως κάποιος σκεφτεί ότι η διήγηση αυτή δεν τον αφορά, αφού οι περισσότεροι των ανθρώπων δεν είναι πλούσιοι. Ο Χριστός όμως δεν στηλιτεύει τον πλούτο, αλλά τους ανθρώπους που είναι προσκολλημένοι σε αυτόν. Γι’ αυτό δεν λέει ότι οι πλούσιοι δύσκολα θα μπουν στον παράδεισο αλλά όσοι έχουν χρήματα, δηλαδή ακόμα και το ελάχιστο του πλούτου, αφού αν έχει κανείς χρήματα αυτό σημαίνει ότι έχει ήδη καλύψει τις πραγματικές του ανάγκες.

Επειδή λοιπόν η έγνοια για την απόκτηση χρημάτων δεν απασχολεί μόνο τους πλούσιους αλλά σχεδόν όλους τους ανθρώπους, γι’ αυτό κι οι παριστάμενοι αναρωτήθηκαν ποιος άραγε δύναται να σωθεί. Επομένως, τα λόγια αυτά του Χριστού μάς αφορούν όλους. Πολλοί χριστιανοί λεν με τον λογισμό τους ή ακόμα και στην ιερά εξομολόγηση ότι δεν έκλεψα, δεν σκότωσα, δεν έχω μοιχεύσει, άρα είμαι καλός χριστιανός. Αυτές οι εντολές είναι η βάση, η αρχή της κατά Θεόν ζωής και επειδή χωρίς αυτές τις αρχές δεν μπορεί να σταθεί η κοινωνία, γι’ αυτό η παράβαση των περισσοτέρων εντολών του Δεκαλόγου τιμωρείται και από τους ανθρώπινους νόμους.

Όπως όμως η γνώση των κανόνων της γραμματικής δεν καθιστά κάποιον λογοτέχνη, γιατί είναι ανάγκη πριν πιάσει το χαρτί και το μολύβι να εντρυφήσει σε πολλά βιβλία και να καλλιεργήσει τον νου του και την σκέψη του, έτσι και η τήρηση των απαγορεύσεων αυτών, δεν είναι το τέλος αλλά η απαρχή της πνευματικής μας καλλιέργειας. Γιατί αυτές οι εντολές μάς αποτρέπουν απλά από την κακία. Το τέλος, δηλαδή η τελειότητα, συνίσταται στην καλλιέργεια των αρετών στο απαλλαγμένο από τα ζιζάνια της κακίας χώμα της καρδιάς μας.

Οι αρετές αυτές, κατά των οποίων δεν υπάρχει νόμος, είναι η πίστη, η πραότητα, η εγκράτεια, η χρηστότητα, η συγχωρητικότητα, η ελεημοσύνη, η φιλανθρωπία, η φιλοξενία. Ο νομικός της σημερινής περικοπής επικεντρώνεται, κι εμείς μαζί του, στις απαγορεύσεις του Μωσαϊκού νόμου, φοβούμενος ίσως την τιμωρία. Πέρα όμως από τις απαγορεύσεις υπάρχουν και οι προτροπρές, τόσο στην Παλαιά Διαθήκη όσο και στην Καινή, γιατί η Αγία Γραφή στο σύνολό της αποτελεί την σταδιακή φανέρωση του Θεού στους ανθρώπους, με αποκορύφωμα την άρρητη φιλανθρωπία του Θεού, ο οποίος παίρνει σάρκα και οστά για χάρη μας και γίνεται πρώτος αυτός παράδειγμα προς μίμηση και σκορπίζει σε όλον τον κόσμο το φως και την ελπίδα της Αναστάσεως.

Εμπόδιο για την καλλιέργεια των αρετών, που καθιστά άγονο το έδαφος της ψυχής μας, είναι η έγνοια για τα χρήματα. Ο άνθρωπος που αγωνίζεται για να αποκτήσει χρήματα, που νιώθει ασφαλής όταν έχει το κάτι τι στην άκρη, όπως λέμε, «για μια ώρα ανάγκης», έχει εναποθέσει την ελπίδα του στον χρυσό και όχι στον Χριστό. Ζαλισμένος και ο σημερινός άνθρωπος από την βιοπάλη και το καταναλωτικό πνεύμα των καιρών μας, απασχολημένος διαρκώς από το κυνήγι του χρήματος, μα πλούσιος, μα φτωχός, δεν έχει χρόνο να σκεφτεί τον πλησίον, ούτε τον κατά σάρκα αδελφό του‧ πόσο μάλλον τον ξένο, τον φτωχό, τον πεινασμένο. Πώς μπορούμε να ξεφύγουμε από αυτό τον φαύλο κύκλο; Πώς θα αποκτήσουμε πίστη ικανή, ώστε να στηρίξουμε την ελπίδα μας και την ζωή μας ολάκερη στον Χριστό και να τον ακολουθήσουμε; Δύσκολες οι ανάγκες οι βιοτικές, ισχυρή η συνήθεια, ασθενής η σάρκα. Κραταιός όμως ο Κύριος, αήττητος, παντοκράτωρ, χορηγός της ζωής, αρχηγός της σωτηρίας ημών. Τα αδύνατα για εμάς είναι δυνατά για εκείνον. Ας προτρέξουμε λοιπόν, αδελφοί χριστιανοί, στον Κύριό μας, στην ελπίδα του κόσμου, παρακαλώντας καθημερινά να κάνει το θαύμα, δηλαδή να μάς απαλλάξει από τούτη την γάγγραινα της ψυχής και να φυτέψει στην καρδιά μας τα εύκαρπα φυτά των αρετών. Αμήν.